Πήγα να δω τον Κύριο εν ζωή εσταυρωμένο,
μόνο, με τα κοράκια, κάτω απ΄ τον ουρανό,
τον ήλιο ν΄ ατενίζει στη δύση, ματωμένο,
αφού τον είχε νιώσει συχνά συγγενικό.
Κι ο ήλιος όλο δύει. Μακριά, περνάνε κάρα
και κλαίνε μες στη σκόνη οι ταπεινοί τροχοί.
Στα χόρτα φτερουγίζει μια πεινασμένη φάρα:
κόρακες, καρακάξες και πλήθος νεοσσοί.
Της νύχτας τα λυχνάρια ανάβουνε, μιλιούνια,
σε έναστρους ουρανούς κοιτώνες όλο και πιο υψηλούς•
μα, απ΄ της Νεκρής Θαλάσσης τα βάθη ως την Πούλια,
κανένας τόσο μόνος όσο έμεινε ο Ιησούς.
Προσμέναμε να δούμε αγγέλους μ΄ αγιασμό,
παρηγορίας σήμα να στείλουν οι ουρανοί,
αφού στη γη ο Μεσσίας ήρθε μ΄ έναν σκοπό:
τα πάθη να γνωρίσει, το δόλο, από φιλί.
Κι έπεσε το σκοτάδι, η δρόσος κι η σιγή.
Τούντορ Αργκέζι/Ρουμάνος ποιητής 1880-1967
(από το βιβλίο «Αίμος – Ανθολογία βαλκανικής ποίησης», εκδ. Αντί)
Ευχαριστούμε το Γ. Μπ. για την αποστολή του παραπάνω κειμένου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου