Πέρασαν οι «Απόκριες» του κόσμου. Για την Εκκλησία μια Απόκρεως υπάρχει: Η τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, «εν η μνείαν ποιούμεθα της αδέκαστου δευτέρας παρουσίας του Χριστού» (κατά την οποία θυμόμαστε την αυστηρή Δευτέρα παρουσία του Χριστού) και πληροφορούμεθα ότι «όχι μόνον φιλάνθρωπος είναι ο Θεός, αλλά και κριτής δικαιότατος, και αποδίδει στον καθένα κατά τα έργα του». Έτσι, η Απόκρεως είναι για τους Χριστιανούς ήμερα σοβαροποιήσεως, περισυλλογής, επιστροφής στον εαυτό μας, κατανύξεως, μνήμης θανάτου και λογοδοσίας και κρίσεως. Ημέρα πένθους! Για τους Χριστιανούς!…Τί πρέπει να γίνει, λοιπόν; Ε, ας ακούσουμε κάποιον ειδικό και επιστήμονα της θεραπείας των ψυχών. Τον Μέγα Βασίλειο εννοώ, «τον ουρανοφάντορα του Χριστού»: «Η νηστεία -λέει- ας θεραπεύσει τη μέθη. Έφαγες, ήπιες, πλατύνθηκες, παχύνθηκες, δουλώθηκες στη γαστέρα σου, την «πάμφημον δέσποιναν(τη δοξασμένη κυρία) ». Τώρα νήστεψε! Και ποιοτικά και ποσοτικά. Να περιορισθούν οι χυμοί του κορμιού και οι ατμοί των παθών και οι αναθυμιάσεις των επιθυμιών. Νήστεψε για να ξεπλύνεις τη ντροπή του μεθυσιού και να ξαστερώσει το πνεύμα σου. Για να ξεζαλιστείς και να μπορέσεις να ατενίσεις κατά πρόσωπο τα πάθη σου, να υποτάξεις τη σάρκα σου και να τη υποδουλώσεις στο πνεύμα (και με μικρό και με κεφαλαίο Π). Νήστεψε για να ξεφύγεις από τα ζωώδη μέτρα και ν’ αναχθείς σ’ εκείνο που η βαθυσήμαντη λέξη «άνθρωπος» δηλώνει. Η ψαλμωδία (ας θεραπεύσει) την αισχρή μελωδία. Τραγούδησες. Ύμνησες έρωτες αμαρτωλούς και πάθη διαβλητά (αξιοκατάκριτα). Λόγος σαπρός (αισχρός) εκπορεύτηκε από το στόμα σου. Κολάκευσες έτσι τους ακάθαρτους δαίμονες, που έτρεξαν κοντά σου, καθώς σε είχε προειδοποιήσει το πάγχρυσο στόμα του Λόγου, ο πολύς στα θεία Χρυσόστομος: «Όπως στον βόρβορο τρέχουν οι χοίροι, και στα λουλούδια και τα αρώματα οι μέλισσες , έτσι και όπου ακούγονται τραγούδια πορνικά, μαζεύονται οι δαίμονες· όπου δε ακούγονται τραγούδια πνευματικά, η Χάρις του Αγίου Πνεύματος, και το στόμα και την ψυχήν αγιάζει». Ψάλλε, λοιπόν, στο Θεό σου! Πρόσφερε Του «ύμνο μετά θυμιάματος και ωδών πνευματικών». Δέηση και δοξολογία με κατάνυξη και με συντριβή. Το δάκρυ ας γίνει ίαμα (θεραπεία) του άσεμνου γέλιου. Γέλασες με τη ψυχή σου. «Ξεκαρδίστηκες» στα χάχανα και τα γλυκανάλατα «καλαμπούρια» και τα άνοστα «σόκιν» που άκουσες ή ξεστόμισες ο ίδιος. Τώρα σοβαρέψου! Μάζεψε το νου σου! Δες τα λάθη που σώρεψες στη ζωή σου. Κοίταξε τις αμαρτίες σου. Λογάριασε πως για σένα έρχεται να σταυρωθεί ο Υιός του Θεού. Λάβε υπ’ όψη σου ότι «η νύχτα φεύγει, η δε ήμερα κοντεύει να έρθει» (Ρωμ. 13: 12). Η ημέρα Κυρίου η μεγάλη και σπουδαία. Η ήμερα κατά την οποία θα βρεθείς υπόλογος μπροστά στον αδέκαστο Κριτή. Σκέψου την κρίση! Φοβήσου την απόφαση! Έλα σε κατάνυξη! Κλάψε! Κλάψε σαν την γυναίκα την αμαρτωλή. Σαν τον Πέτρο. Σαν τον Δαυίδ. Ξέπλυνε με τα δάκρυα σου τον ρύπο(βρωμιά) των άθεσμων έργων σου. Αντί για χορό, κάμψε τα γόνατα. Κινούσες τα πόδια σου και πηδούσες έξαλλα κι χόρευες όπως δεν έπρεπε; Γονάτισε τώρα στην προσευχή! Γονάτισε σε προσκύνηση του μόνου προσκυνητού Θεού! Κάνε μετάνοιες, ν’ αντισταθμίσεις τα άσεμνα κινήματα και τα ανόητα πηδήματα, που σ’ έκαναν φίλο και σύντροφο του σατανά! Κι αν δεν το ‘ξερες πως «ένθα όρχησης, εκεί διάβολος» -όπως λέει ο χρυσός στη γλώσσα Ιωάννης- μάθε το τώρα και πράξε κατά το συμφέρον σου. Αντί να χτυπάς παλαμάκια, χτύπα το στήθος σου με συντριβή σαν τον Τελώνη του Ευαγγελίου. Κι αντί για «όπα!» και δεν ξέρω τι άλλο, λέγε ταπεινά: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ»(συγχώρεσέ με, Θεέ μου, τον αμαρτωλό) (Λουκ. 18: 13).
Αντί για ρούχα εξεζητημένα και ανόητους στολισμούς και μάταια κοσμήματα, ντύσου σεμνά, άπλα, ταπεινά, όπως ταιριάζει σε ανθρώπους μυαλωμένους, με φόβο Θεού! Όσο πιο λαμπρά και πολύτιμα ρούχα φοράει κανείς, όσο περισσότερο στολίζεται, τόσο πιο έντονα υπογραμμίζει τη γύμνια της ψυχής του από το «ένδυμα γάμου». Από άγιες αρετές, δηλαδή! Και χωρίς «ένδυμα γάμου», το κατέστησε σαφές ο Νυμφίος, κανείς δεν θα εισέλθει στον Νυμφώνα Του!
Και μαζί με όλα αυτά, η ελεημοσύνη ας εξαγοράζει τις αμαρτίες σου! Ελεημοσύνη όχι από τα κακώς συναγμένα, αλλ’ απ’ αυτά που θα μείνουν αφού επιστρέψεις τα κακώς αποχτημένα, με τη νόμιμη μάλιστα προσαύξηση (θυμήσου τον Ζακχαίο: «Και να ανταποδώσω όσα πήρα με απάτη στο τετραπλάσιο» (Λουκ. 19: 8). Όχι πως η ελεημοσύνη, αυτή από μόνη της, εξαγοράζει τις αμαρτίες! Τις αμαρτίες τις εξαλείφει μόνο το Αίμα Εκείνου που πάνω στο Σταυρό εξάλειψε «κατήργησε το χρεόγραφο που ήταν εναντίον μας…, και το έβγαλε από τη μέση, καρφώνοντας το στο σταυρό» (Κολασ. 2: 14). Αναδεικνύει, όμως, η ελεημοσύνη τον άνθρωπο μιμητή του Κυρίου μας, που είναι Ελεήμων και Φιλάνθρωπος. Κι έτσι ο Ελεήμων προσβλέπει με συμπάθεια στον ελεήμονα, και τον απαλλάσσει από το βάρος των πταισμάτων, και του χαρίζει το μέγα και πλούσιο έλεος!Έχοντας εισέλθει ήδη στο «στάδιο των αρετών», την Αγία και Μεγάλη Σαρακοστή, βλέπουμε τη Χάρη του Κυρίου να μαρμαίρει (να λαμπυρίζει) μπροστά μας. Ενώπιον μας λάμπει ο φωτισμός των ψυχών. «Ιδού καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού καιρός μετανοίας». Τί θα γίνει, λοιπόν; Θ’ αποθέσουμε επί τέλους τα έργα του σκότους; Θα ντυθούμε τα όπλα του φωτός;…
Ιωσήφ, Μητροπολίτου Προικοννήσου , «Οσμή ζωής». Εκδ. Άθως
Αναδημοσίευση από http://vatopaidi.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου