Αγωνιζόμαστε, λειώνουμε, δίνουμε τον εαυτό μας..! του Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ

Ευλογημένος ο φανείς Θεός ημών..

Ποιος δεν ξέρει η δίψα τί βάσανο είναι! Την πείνα εύκολα μπορρί ην ξεγελάσει· να την ξεχάσει. Μα η δίψα ούτε φιμώνεται, μήτε ξεγελιέται, μήτε ξεχνιέται! Τα χείλη φρύγονται, η γλώσσα ξεραίνεται, το στόμα ξεροσταλιάζει…Διψώ!» (Ιωάν. 19: 28), ακούστηκε να λέει ο Σωτήρας πάνω στο Σταυρό. Ούτε «πεινώ», ούτε «πονώ», ούτε «πάσχω». «Διψώ»! Και βρέθηκε χέρι, ένα χέρι που τόχει Αυτός πλασμένο, να Τον ποτίσει στη δίψα Του «όξος   μετά χολής μεμιγμένον» (Ματθ. 27: 34) …
Με διψασμένη ψυχή τρέχουμε οι ταλαίπωροι άνθρωποι στα μονοπάτια της ζωής και ζητάμε, ψάχνουμε, πασκίζουμε κάτι να βρούμε. «Ευτυχία» το λένε το ζητούμενο μερικοί. «Χαρά» καμπόσοι. «Ησυχία» κάποιοι. «Γαλήνη» άλλοι. «Ειρήνη» πολλοί. Αγωνιζόμαστε, λειώνουμε, δίνουμε τον εαυτό μας, δε σταματάμε να τρέχουμε με φρυγμένα τα χείλη! Κι όταν νομίσαμε πως το βρήκαμε το ζητούμενο, πως το ψηλαφήσαμε, το πιάσαμε, το κάμαμε δικό μας. αλλοίμονο! βρεθήκαμε γελασμένοι! Πάλι, λοιπόν, απ’ την αρχή τρέξιμο, ξανά κυνηγητό του ποθούμενου, και ξανά με αδειανά χέρια! Αλήθεια, γιατί;
Η απάντηση στο γιατί αυτό είναι απλή. Τόσο απλή, που ενώ ίσως την ξέρουμε, δεν την προσέξαμε, δεν της δώσαμε σημασία! Ματαιοπονούμε και μένουμε πάντα διψασμένοι για ευτυχία, για χαρά, για γλυκασμό, για γαλήνη, για ησυχία, για ειρήνη, γιατί εκείνο που χρειαζόμαστε και που φέρνει μαζί του όλα αυτά. Είναι το «ύδωρ το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 4: 14). Είναι ο Λόγος του Θεού! Ο Λόγος του Θεού με λάμδα κεφαλαίο. Ο Ιησούς Χριστός δηλαδή. Η ψυχή μας βασανίζεται από τη δίψα του Χριστού! Προσπαθούμε να τη δροσίσουμε με νερά από «φρέατα συντετριμμένα»· είτε χρήματα λέγονται αυτά, είτε δόξες κοσμικές, είτε ηδονές κ.λπ.. και το μόνο που καταφέρνουμε είναι ν’ αυγατίζουμε τη δίψα της ψυχής μας! Και τούτο, γιατί είμαστε σε λάθος δρόμο! Ψάχνουμε αυτό που μας λείπει, εκεί που δεν υπάρχει! Η ψυχή μας είναι πλασμένη για Κείνον και δεν ξεδιψά, δεν βρίσκει ανάπαυση και πλήρωση μέχρις ότου Τον βρει! Άνθρωπε, συ που ξέκαψες από τη δίψα του Θεανθρώπου, πρόσεξε τα λόγια του ύμνου: «Νάμα ζωτικόν»-νερό γάργαρο δηλαδή, νερό κρυστάλλινο, πηγαίο, καθάριο. Νερό που χαρίζει ζωή. Όχι πρόσκαιρη, μα αιώνια ζωή σου προσφέρει στον Ιορδάνη σήμερα Αυτός που για σένα έγινε άνθρωπος! Σίμωσε τα φρυγμένα σου χείλη, άνοιξε το ξεραμένο σου στόμα και πότισε τη διψασμένη σου ψυχή απ’ την πηγή του Κυρίου, την αθάνατη και φωτοπάροχη! Δέξου το Χριστό στη ζωή σου και τότε. «ποταμοί εκ της κοιλίας σου ρεύσουσιν ύδατος ζώντος» (Ιωάν. 7: 38). Αδελφέ μου, Συ που διψάς για αλήθεια, μη διστάζεις! Έλα να δροσιστούμε στην πηγή της Αλήθειας! Συ που διψάς για δικαιοσύνη, μην αμφιβάλλεις! Έλα να ξεδιψάσουμε κοντά σ’ Εκείνον που καταπέμπει στον κόσμο όμβρους(βροχή) Δικαιοσύνης! Συ που διψάς για ειρήνη, μη πολυπραγμονείς! Πρόσελθε στο Θεό της Ειρήνης και Πατέρα πάσης παρακλήσεως! Συ που διψάς για έλεος, μην έχεις ενδοιασμούς! Οδήγησε τα βήματά σου στον Κύριο του Ελέους! Συ που διψάς για κάθαρση, για συγγνώμη, για καταλλαγή, γι’ αγάπη, για χαρά, για γλυκασμό, για ευτυχία αληθινή, για ζωή, μην αμφιρρέπεις!(αμφιταλαντεύσαι). «Χριστός έφάνη εν Ιορδάνη, την πάσαν κτίσιν θέλων ανακαινίσαι»!…
Και συ που διψάς χωρίς να έχεις συνειδητοποιήσει τί ακριβώς είναι αυτό που ζητά η ψυχή σου, συ που χτίζεις βωμούς «τω αγνώστω Θεώ» (Πράξ. 17: 23), έλα και συ μ’ όλους τους προηγούμενους στα χαριτόβρυτα ρείθρα του Ιορδάνη, όπου και μείς οδηγούμε τα βήματά μας σήμερα Θεοφάνεια, κι ένωσε τη φωνή σου με τη δική μας σ’ ένα στεντόρειο και καρδιόφθεγκτο «Ευλογημένος ο φάνεις Θεός ημών, δόξα Σοι»!…

(«Οσμή ζωής», εκδ. Άθως)