Κι αναρρωτιέμαι ακόμη
από κείνη την περιδιάβαση
στην Τανζανία με τ΄αβάσταχτο λιοπύρι
πότε αλήθεια πέρασα
από τη λίμνη Βικτώρια
από το αψηλό Κιλιμάντζαρο
από κείνο τ΄ αγροκάλυβο
πλαϊ στο ποτάμι
κι από την μακρινή Ταγκανίκα.
Κείνος ο καημός
στη γλώσσα Σουαχίλι
από μικρά παιδάκια
π΄ αργοσβήνουν με το πονεμένο βλέμμα.
Αχάραδα ακόμη
με της παντοχής τ΄ άροτρο
έκανε τούτο το πέρασμα
τόσο μα τόσο αδιάφορο.
Θύμησες από κείνο το διάβα
το τόσο παρακλητικό βλέμμα
και παραύστερα
κείνο το ninapenda
που στη λαλιά τη Σουαχίλι
θα πει σ΄ αγαπώ
ανεμίδι
που ξετυλίγει και τούτο
το νήμα
από της καρδιάς την ομορφάδα.
Από την ποιητική Συλλογή « Αρμίδι »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου