Κάπως έτσι του Γέροντα η ορμηνεία, του Βασίλη Χαραλάμπους

Καταμεσής
στο μονοπάτι για την Ιβήρων
η μεγάλη πέτρα
πεισματικά σου γνέφει
λίγο στην άκρη να τη βάλεις.
Εγνοια και τούτη λιγοστή
για τους τόσους άλλους
που θάρθουν.
Κάπως έτσι του Γέροντα η ορμήνεια
πως μεράκι και τούτο της καρδιάς
για τους τόσους περαστικούς
καλό διάβα για νάχουν.

*ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟΥ
____________________
Σε κάποια λιτανεία, από αυτές που συνηθίζεται να γίνονται κοντά στη Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, ήταν κι ο Γέροντας Παΐσιος.
Η περιοχή των Καρυών είναι δασώδης και με πυκνή βλάστηση και για να πας στα γύρω κελιά πρέπει να περάσεις από στενά μονοπάτια. Σ΄ ένα λοιπόν τέτοιο μονοπάτι υπήρχε μια μεγάλη πέτρα που έπρεπε οι συμμετέχοντες στη λιτανεία να τη δρασκελίσουν. Όλοι οι μοναχοί περνούσαν την πέτρα δρασκελώντας την. Ο Γέροντας Παΐσιος φτάνοντας στην πέτρα σταματά και την σπρώχνει στο πλάϊ λέγοντας:
 - Ευλογημένοι, τα γεροντάκια πως θα περάσουν;
 Για τον καθένα υπήρχε η προσωρινή λύση να δρασκελίσουν την πέτρα. Για τον Γέροντα υπήρχε και ο άλλος, ο συνάνθρωπος.
 Η ίδια περίπτωση έτυχε πάλι σ΄ άλλη λιτανεία μʼ ένα κλώνο ενός θάμνου που εμπόδιζε το διάβα στο μονοπάτι. Ο Γέροντας Παΐσιος και πάλι έπραξε το ίδιο. Απλά περιστατικά που φανερώνουν πολλά.
(Από τη συλλογή Αθωνικό διάβα)