Φάτνη από σκουπίδια

Δεν τον γνώρισα ποτέ προσωπικά. Μου μίλησαν πολλοί κι όλοι με δέος γι’ αυτόν. Υπάρχει ανάμεσά μας και δεν έχουμε πια καμία δικαιολογία να ζούμε με ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, με αυτολύπηση, αυτοδικαίωση και εξαγορασμένες συνθήκες ευτυχίας. Υπάρχει ανάμεσά μας και η παρουσία του συγκλονίζει την αχαριστία της ψυχής μας που θεωρεί δεδομένα και αυτονόητα όσα έχει. Υπάρχει ανάμεσά μας και το παράδειγμά του καταρρίπτει την μιζέρια της αδυναμίας μας.
Ξέρετε γιατί δεν έχουμε όλοι μια θέση στο φως, στη χαρά, στην αγάπη;
Γιατί δεν έχουμε ιδέα για την ασκητική αυτών των λέξεων. Ξέρετε ποιος τις κατακτά; Ο «ελάχιστος» του κόσμου τούτου. Και ποιός μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του πιο «ελάχιστο» από εκείνον που ξέρει πως τις πρώτες ώρες της ζωής του βρέθηκε στα σκουπίδια; Πώς βρέθηκε εκεί; Εξ αιτίας του ότι γεννήθηκε χωρίς μάτια. Γείτονες και περαστικοί άκουγαν κλάματα μωρού μέσα από τον κάδο απορριμμάτων. Έσπευσαν και βρήκαν ένα αόμματο μικρό, μισόγυμνο ανάμεσα στις σακούλες με τα σκουπίδια. Το ανέλαβε ένας κοινωνικός φορέας και το παιδί μεγάλωσε σε ίδρυμα. Στο σχολείο αρίστευε, είχε πολλά ταλέντα και στον ελεύθερο χρόνο του ήταν γεμάτος δραστηριότητες. Τέλειωσε το πανεπιστήμιο με άριστα και σήμερα διδάσκει κοινωνιολογία σε σχολείο για παιδιά με ειδικές “αρετές”.
Είναι άνθρωπος αγάπης και με ευχαριστιακή στάση ζωής.
Στους μαθητές του μεταγγίζει ζωή, μιλώντας τους για όσα σημαντικά τους έχουν χαριστεί. Άνθρωποι, φίλοι, ένα σπίτι, μια αγκαλιά. Την ευλογία να μοιράζονται, να μαθαίνουν, να πονούν, να χαίρονται, να προσπαθούν. Να ακούν, να γεύονται, να βλέπουν…
Τους ανοίγει μονοπάτια για να ταξιδεύουν με συναισθήματα, με μουσική, με ταινίες, με την τέχνη, με τις σχέσεις, με τη μοναξιά, με το Θεό…
Τους ενισχύει στα μαθήματα, τους ενθαρρύνει στα ταλέντα τους και τους επισημαίνει την μοναδικότητά τους μιλώντας τους για την ανεπανάληπτη προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου. Γι’ αυτό και όλοι οι μαθητές του τον λατρεύουν. Για το χαμόγελό του! Για το φως του!
Το παιδί που μου μίλησε για κείνον είναι μαθητής του. Καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι από την γέννησή του. Μου είπε χαρακτηριστικά:
“Μου μεταδίδει δύναμη. Νιώθω πως οι δυσκολίες μου είναι μικρότερες από ότι εγώ τις έχω πλάσει στο μυαλό μου. Με βοηθά να πιστέψω πως υπάρχουν λύσεις, πως η ζωή είναι δώρο! Έστω για μια ώρα. Για όσο διαρκεί το μάθημά του.
Στα διαγωνίσματα κανένας δεν αντιγράφει! Ποτέ δεν θα του το κάνουμε αυτό”.