« Τα σύμπαντα σήμερον χαράς πληρούνται, Χριστός γεννάται εκ της Παρθένου! »Με αυτήν την τόσο σύντομη αλλά και τόσο περιεκτική φράση αποτυπώνει η γραφίδα του ιερού υμνωδού τα συναισθήματα με τα οποία υποδέχεται σύμπασα η κτίση το συγκλονιστικό, ανυπέρβλητο, μοναδικό αλλά και συνάμα σωτήριο γεγονός της γεννήσεως του Θεανθρώπου Ιησού.
Κάθε γωνία της γης, κάθε ζωντανή ύπαρξη, κάθε στοιχείο της φύσης νοιώθει και συμμετέχει στην ανέκφραστη χαρά που πηγάζει και αναβλύζει άφθονη από το ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ. Χαρά που μπορεί να απαλύνει κάθε πόνο, που μπορεί να μαλακώσει κάθε σκληρηνθείσα καρδία, που μπορεί να γλυκάνει κάθε πίκρα. Αρκεί να σκύψει κανείς ευλαβικά στην φάτνη για να συναντήσει τον σαρκωθέντα Θεό της Αγάπης, ο οποίος αν και φαινομενικά κατέρχεται από τον ουρανό στην γη, στην ουσία αφαρπάζει την γη για να την ανεβάσει στον ουρανό.
Μέγα το θαύμα! Ανέκφραστο το μυστήριο! Ανυπέρβλητο όπως προείπαμε το γεγονός! Ο αχώρητος Θεός χωρείται στην μήτρα της Παρθένου για να προσφερθεί ως τέλειος άνθρωπος και να κατοικήσει ανάμεσα στους ανθρώπους. Μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα η κτίση δεν μένει ασυγκίνητη. Συμμετέχει με κάθε τρόπο στο γεγονός ώστε να γίνει πράξη το σωτήριο έργο του Θεού. Οι Άγγελοι προσφέρουν τον ύμνο. Ο ουρανός τον αστέρα. Η γη το σπήλαιο. Τα ζώα την φάτνη. Οι ποιμένες τον θαυμασμό! Οι Μάγοι τα δώρα. Και η ανθρωπότητα προσφέρει την Παρθένο Μαρία, την γέφυρα που ένωσε με την αγνότητα της τα επίγεια με τα επουράνια. Έτσι λοιπόν η γέννηση του Χριστού γίνεται κτήμα όλων καθώς όλοι μπορούν να μοιραστούν την χαρά και να φωτιστούν από το φως που εκπέμπεται από το σπήλαιο της Βηθλεέμ.
Η Εκκλησία μας μέσα στο διάβα των αιώνων είναι εκείνη που μεταδίδει το μήνυμα των Χριστουγέννων μέσα από την ζωή και την πράξη της. Τα πάντα μέσα στον χώρο της Εκκλησίας συναγωνίζονται ποιος καλύτερα, ποιος περισσότερο θα παρουσιάσει το νόημα της εορτής. Αναγνώσματα και ψαλσίματα, ποιητές και υμνωδοί, Παλαιά και Καινή Διαθήκη προσθέτουν το καθένα το δικό του στοιχείο, για να τονίσουν όλοι μαζί την λαμπρότητα της εορτής, αλλά και την συγκατάβαση του Θεού, την σημασία της ενανθρωπήσεως του. Αυτός που γεννήθηκε τόσο ταπεινά, θα πει ο ιερός Χρυσόστομος, μέσα στην σιωπή και την αφάνεια, το μικρό βρέφος της φάτνης, είναι ο Υιός του Θεού που πήρε σάρκα ανθρώπινη από μητέρα Παρθένο και έγινε «παιδίον νέον», βρέφος πραγματικό, ο Θεάνθρωπος Ιησούς!
Με αυτήν λοιπόν την γιορτή της αγάπης και της χαράς υποδέχεται Βοράς και Νότος, Δύση και Ανατολή Αυτόν που τόσα χρόνια περίμενε με λαχτάρα όλη η ανθρωπότητα σαν μια οικογένεια, για να μπει στα βάθη της πονεμένης καρδιάς του ανθρώπου και να δώσει και πάλι την ελπίδα της σωτηρίας. Από εκείνο το βράδυ της γεννήσεως τα πάντα άλλαξαν και ο άνθρωπος απέκτησε και πάλι την δυνατότητα της επαφής του με το Θεό, το δώρο της προσευχής ,την κοινωνία με το σώμα και το αίμα Του, την ικανότητα να υψώνει το βλέμμα του στον ουρανό άλλοτε για να δεηθεί, άλλοτε για να εκφράσει ακόμα και το παράπονο του και άλλοτε για να αναπέμψει την Δοξολογία του. Αυτή η γιορτή της γεννήσεως του Χριστού είναι η συνάντηση του Θεού με τον άνθρωπο και η επιστροφή του ανθρώπου στο Θεό.
Κάποτε όμως το πέρασμα του χρόνου, ο ανθρώπινος εγωισμός, ο συνεχής αγώνας για την κατάκτηση των υλικών αγαθών φέρνουν την λησμονιά και απομακρύνουν την σκέψη μας από την ταπεινή Βηθλεέμ. Κάποτε το γεγονός της γεννήσεως του Χριστού φαντάζει πολύ μακρινό σαν γεγονός που συνέβη πολύ, πολύ παλιά. Κάποτε τα φανταχτερά στολίδια των Χριστουγεννιάτικων δένδρων, τα λαμπερά λαμπιόνια στους δρόμους και τα πλούσια δώρα εμποδίζουν το βλέμμα και την σκέψη μας να στραφούν στο γεγονός της φάτνης. Και ίσως στις μέρες μας αυτό το «κάποτε» να είναι εκείνο που συμβαίνει συχνότερα, να είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Το αποτέλεσμα οδυνηρό. Τα Χριστούγεννα γίνονται απλώς αφορμή για στολισμούς, για ψώνια, για δώρα, για φιλανθρωπίες που έχουν ημερομηνία λήξεως αφού θα σβήσουν μαζί με τα φώτα του δένδρου λες και όλο τον υπόλοιπο χρόνο δεν υπάρχει ανάγκη για βοήθεια. Τι μας μένει λοιπόν; Φάτνη χωρίς βρέφος, εορτή χωρίς εορτάζοντα, Χριστούγεννα χωρίς Χριστό!
Ο Χριστός όμως δεν γεννήθηκε μόνον τότε. Ο Χριστός στην εκκλησία και την ζωή μας «γεννάται» συνεχώς. Η γέννηση του δεν είναι παρελθόν αλλά παρόν. Ένα παρόν που μπορεί να το ζήσει κάθε ψυχή κοντά στο Θεό. Τα σύμπαντα, όχι τότε αλλά σήμερα χαράς πληρούνται διότι ο Χριστός γεννάται και τότε και σήμερα και εις τους αιώνας! Μην λησμονούμε αυτήν την πραγματικότητα. Μην απομακρύνουμε την σκέψη μας από το σπήλαιο. Σπήλαιο και φάτνη ας γίνει η καρδιά μας μέσα στην οποία θα γεννάται συνεχώς ο Χριστός για να μας μεταβάλει σε ζωντανές εικόνες της εορτής των Χριστουγέννων.
Τα φετινά Χριστούγεννα η ανάγκη για επιστροφή κοντά στο Χριστό είναι επιτακτική για όλους. Και για εκείνους που βρίσκονται πολύ μακριά του αλλά και για εμάς που επαναπαυόμαστε πολλές φορές στις δάφνες μας νομίζοντας ότι μόνο με την παρουσία μας στο ναό μπορούμε να κερδίσουμε την σωτηρία. Όλοι ανεξαιρέτως πρέπει να τρέξουμε με δέος και λαχτάρα εκεί όπου ο Χριστός γεννάται ως βρέφος, στην Αγία Τράπεζα κατά την Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία. Και εκεί αφού ψάλλουμε χαρμόσυνα τροπάρια στη Θεία γέννηση Του, ας ανοίξουμε ολοπρόθυμα τις ψυχές μας να Τον υποδεχθούμε λατρευτικά, να τον μεταλάβουμε ευλαβικά, και να πάρουμε από Αυτόν την σωτηρία, την ειρήνη, και την αγάπη. Και ακόμα ας διακηρύξουμε παντού στην κοινωνία, στον κόσμο όλο, πως μόνο κοντά στον Χριστό ο άνθρωπος παύει να είναι ο δυστυχής, ο αποδιωγμένος από τον Παράδεισο και μόνο κοντά στο Χριστό θα βρούνε οι λαοί γαλήνη για να μπορέσουν να μετατρέψουν τα κανόνια τους σε Χριστουγεννιάτικες καμπάνες και τις φοβίες τους σε χαμόγελο ειρήνης.
«Χριστός γεννάται δοξάσατε. Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε. Χριστός επί γης υψώθητε...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου