Είχα αποφασίσει εδώ και αρκετό καιρό να γράψω ένα κείμενο για τον π. Φιλόθεο και το είχα σκιαγραφήσει στο μυαλό μου και με παίδευε. Ήταν ένας από τους αγαπημένους μου Κληρικούς και ήθελα να έβγαζε όλα τα συναισθήματα της ψυχής μου. Τελευταία είχα εξομολογηθεί και σε φίλο Κληρικό πως θα ήθελα πολύ να τον συναντήσω για να μας μιλήσει εκείνος για την ιερατική πορεία της ζωής του. Δεν γινόταν. Δεν πρόλαβα. Τώρα πρέπει να γράψω αλλιώς, μέσα σε έντονη συναισθηματική φόρτιση που δεν βοηθάει την ιστορική μνήμη, δεν την μπολιάζει με τις θύμησες που ταιριάζουν και την βουλιάζουν στην αμηχανία της απώλειας. Δεν πρέπει, δεν θα το ήθελε να είμαστε στεναχωρημένοι. Δεν μου αρέσει ο παρελθοντικός χρόνος που χρησιμοποιώ.
Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο νου όταν φέρνω στα μάτια μου την Ιερατική του Μορφή είναι το πλατύ και γεμάτο ζωή και συναίσθημα χαμόγελο του που φανέρωνε μια καρδιά που φλέγετε από αγάπη έτοιμη να προσφερθεί στα πόδια του αναγκεμένου, του φτωχού, του νέου, του κόσμου όλου. Δεν θα βάλω την σκέψη μου σε τάξη θα αφήσω την καρδιά μου να τον σκιαγραφήσει έστω και ανάκατα έτσι όπως τον γνώρισα, έτσι όπως τον θυμάμαι.
Ο π. Φιλόθεος ήταν από τους ποιο μορφωμένους Κληρικούς που πέρασαν από την Μητρόπολη Πειραιώς και μάλιστα λόγο της μεγάλης του ταπείνωσης δεν διαφήμιζε τις γνώσεις του, δεν τις έβγαλε στο παζάρι της δημοφιλίας. Η βαθειά χριστιανική του αγωγή δεν του επέτρεπε εφήμερους εντυπωσιασμούς ρητορικών σχημάτων για οπαδούς. Αλήθεια, όπως είναι, γιατί αυτή και μόνο σώζει. Είχε σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Παντείου και είχε τελειώσει την Θεολογική Σχολή. Δύο πτυχία σε μια εποχή που οι σπουδές ήταν δύσκολες και απαιτητικές, και ήταν άριστος και ασυναγώνιστος γνώστης της ελληνικής γλώσσας. Σου μίλαγε για την αρχαία ελληνική γραμματεία και σε μάγευε. Εμείς που δεν μπορούσαμε να συντάξουμε σωστά μια πρόταση, τον ακούγαμε με μαεστρία να χειρίζεται τις λέξεις και να μας προτρέπει με αγωνία να μάθουμε σωστά ελληνικά. Όταν τον είχα ρωτήσει γιατί σπούδασε σε δύσκολές κοινωνικές και προσωπικές συνθήκες σε δύο ελληνικά πανεπιστήμια και απέκτησε δύο πανεπιστημιακούς τίτλους σπουδών δεν μου αποκάλυπτε τις δυσκολίες του. Μου έλεγε με την χαρακτηριστική του φωνή: « Άκου Κωστάκη, η Κοινωνιολογία ήταν ο μεγάλος μου έρωτας, και η Θεολογία η μεγάλη μου Αγάπη. Από αγάπη στην γνώση σπούδασα». Θα μου λείψει αυτό το Κωστάκη. Που έκρυβε βαθύτατη αγάπη και σεβασμό σε ένα παιδί. Είναι το μοναδικό υποκοριστικό που θέλω να ακούω. Μόνο από την δική του φωνή.
Με την ίδια γλυκιά προσλαλιά με φώναζε για να τον συνοδεύσω σε «μεταλαβιά» ασθενών του νοσοκομείου ΜΕΤΑΞΑ. Μια δύσκολη και σπουδαία διακονία που για χρόνια είχε αναλάβει. Δεν ξέρω γιατί διάλεγε εκείνα τα χρόνια εμένα. Από τύχη; Από επιλογή; Δεν ξέρω. Σε αυτή την διακονία είχα την ευκαιρία να θαυμάσω το μεγαλείο της αγάπης του. Γινόταν ένα με τον πόνο των ασθενών. Δεν θα ξεχάσω-τώρα πρέπει να ειπωθεί- όταν μια μέρα μπήκε σε έναν θάλαμο υψηλής φροντίδας με ειδική στολή προφύλαξης για να κοινωνήσει έναν βαριά ασθενή. Βγήκε μετά από λίγο κλαμένος. Τι ειπώθηκε στο θάλαμο αυτό ο Θεός το ξέρει. Πάντα τον συγκινούσε ο πόνος των άλλων τον έκανε δικό του.
Αγαπούσε πολύ την οικογένεια του, την πρεσβυτέρα και τα τρία του παιδιά. Μου μιλούσε συχνά για τον Δημήτρη επειδή τον ήξερα περισσότερο και ήταν περήφανος κάθε φορά που έπαιρνε έναν στρατιωτικό βαθμό. Η οικογένεια του μεγάλωνε και το χαιρόταν. Στοργικός πατέρας, τρυφερός παππούς, αγαπημένος σύζυγος.
Έχω γράψει αρκετά. Οι στιγμές επιβάλλουν περισσότερο τη σιωπή και την προσευχή. Έχουμε να γράψουμε και άλλα. Έχουν να πουν πολλά και άλλοι. Στον καιρό τους. Και πρέπει, γιατί ο π. Φιλόθεος έδωσε δύο βήματα πορείας ζωής στα νιάτα μας, σε εμένα και εκατοντάδες άλλους ενορίτες.
Πατέρα, ο Κωστάκης μεγάλωσε. Κάποια πράγματα τα θυμάται και κάποια όχι. Η μνήμη του γράφει χιλιόμετρα, τα πρώτα σβήνουν. Υπάρχουν όμως κάποια αναλλοίωτα. Οι συμβουλές σου, ο ζεστός σου λόγος, το χαμόγελο σου, η γεμάτη αγάπη καρδιά σου. Ήσουνα Φιλόθεος επί της γης και είσαι ο Φιλόθεος του ουρανού. Σε ευχαριστούμε. Με την ελπίδα που είναι βούληση του Θεού, να έχουμε την ευχή σου, να έχεις καλό παράδεισο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου