27 Φεβ 2010

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Β΄ Νηστειών) - Απόδοση στα Νέα Ελληνικά

Ο Απόστολος (Προς Εβραίους α΄ 10 - β΄ 3)
Εσύ, Κύριε, αρχικά στερέωσες τη γη κι έργο δικό σου είναι οι ουρανοί. Αυτοί θα εξαφανιστούν, ενώ εσύ αιώνια παραμένεις. Τα πάντα θα παλιώσουνε σαν ρούχο. Σαν μανδύα θα τους τυλίξεις, και θ΄ αλλάξουν. Εσύ όμως παραμένεις πάντα ο ίδιος, τα χρόνια σου ποτέ δε θα τελειώσουν. Σε κανένα απ΄ τους αγγέλους δεν είπε ποτέ ο Θεός: Κάθισε στα δεξιά μου, ωσότου υποτάξω τους εχθρούς σου κάτω από τα πόδια σου. Δεν είναι, λοιπόν, όλοι οι άγγελοι πνεύματα που υπηρετούν το Θεό κι αποστέλλονται απ΄ αυτόν για να βοηθήσουν όσους μέλλουν να σωθούν; Γι΄ αυτό κι εμείς πρέπει να μένουμε πιο σταθεροί στις αλήθειες που ακούσαμε, για να μην ξεστρατίσουμε ποτέ. Γιατί, αν ο λόγος που δόθηκε άλλοτε μέσω αγγέλων, αποδείχτηκε αληθινός, κι όσοι τον παρέβηκαν ή δεν υπάκουσαν σ΄ αυτόν δέχτηκαν την τιμωρία που τους έπρεπε, πως είναι δυνατόν εμείς να ξεφύγουμε, αν δε δώσουμε την προσοχή που ταιριάζει σε μια τόσο σπουδαία σωτηρία; Τη σωτηρία αυτή, που άρχισε να διακηρύττει ο Κύριος, μας τη βεβαίωσαν όσοι άκουσαν το λόγο του.

Το Ευαγγέλιο (Κατά Μάρκον β΄ 1-12)
Ύστερα από μερικές μέρες μπήκε πάλι ο Ιησούς στην Καπερναούμ και διαδόθηκε ότι βρίσκεται σε κάποιο σπίτι. Αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ώστε δεν υπήρχε χώρος ούτε κι έξω από την πόρτα• και τους κήρυττε το μήνυμά του. Έρχονται τότε μερικοί προς αυτόν, φέροντας έναν παράλυτο, που τον βάσταζαν τέσσερα άτομα. Κι επειδή δεν μπορούσαν να τον φέρουν κοντά στον Ιησού εξαιτίας του πλήθους, έβγαλαν τη στέγη πάνω από ΄κει που ήταν ο Ιησούς, έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβασαν το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος. Όταν είδε ο Ιησούς την πίστη τους, είπε στον παράλυτο: «Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες». Κάθονταν όμως εκεί μερικοί γραμματείς και συλλογίζονταν μέσα τους: «Μα πως μιλάει αυτός έτσι, προσβάλλοντας το Θεό; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Μόνον ένας, ο Θεός». Αμέσως κατάλαβε ο Ιησούς ότι αυτά σκέφτονται και τους λέει: «Γιατί κάνετε αυτές τις σκέψεις στο μυαλό σας; Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο: «σου συγχωρούνται οι αμαρτίες» ή να του πω, «σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα»; Για να μάθετε λοιπόν ότι ο Υιός του Ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί πάνω στη γη αμαρτίες» - λέει στον παράλυτο: «Σ΄ εσένα το λέω, σήκω πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου». Εκείνος σηκώθηκε αμέσως, πήρε το κρεβάτι του και μπροστά σ΄ όλους βγήκε έξω, έτσι που όλοι θαύμαζαν και δόξαζαν το Θεό: «Τέτοια πράγματα», έλεγαν, «ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουμε δει!»

Σημ.: Την απόδοση στα Νέα Ελληνικά λάβαμε από τον κ. Άρη Παπαγεωργίου τον οποίο ευχαριστούμε θερμά.

Κυριακή Β' Νηστειών, Αγίου Γρηγορίου Παλαμά


Του Δημήτρη Μπάτση
Την Κυριακή της δεύτερης εβδομάδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία τιμά το πρόσωπο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (1297-1359). Η μνήμη του τιμάται και στις 14 Νοεμβρίου, ημέρα της κοίμησής του. Η Εκκλησία τοποθέτησε την μνήμη του, την δεύτερη Κυριακή της Σαρακοστής καθώς η συγκεκριμένη εορτή αποτελεί συνέχεια της Κυριακής της Ορθοδοξίας. Στις δύο αυτές Κυριακές της Μεγάλης Σαρακοστής, τιμάμε όσους αγωνίστηκαν εναντίον των αιρέσεων κάτι που καταδεικνύεται από την ανάγνωση του «Συνοδικού» της Ορθοδοξίας στην απόλυση της Θείας Λειτουργίας της πρώτης Κυριακής των Νηστειών καθώς και το ότι την επόμενη Κυριακή τιμά, έναν μεγάλο αγωνιστή της Ορθόδοξης πίστης, τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. Χαρμόσυνο και πανηγυρικό το ύφος των δύο πρώτων Κυριακών, κάτι που μας βοηθάει στο να εντείνουμε τον πνευματικό αγώνα μας στο στάδιο των αρετών, της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Η Εκκλησία μας προβάλλει την προσωπικότητα του Αγίου Γρηγορίου τόσο πολύ καθώς η όλη θεολογική προσφορά του ήταν ιδιαιτέρως σημαντική, κυρίως όμως, η όλη βιοτή του αποτελεί πρότυπο για όλους μας. Αν και γόνος πλούσιας οικογένειας και με ιδιαίτερα αξιόλογη μόρφωση, αφιερώθηκε μαζί με τους αδερφούς του σε νεαρή ηλικία, στον Θεό, στο όρος του Άθωνα, το οποίο έχει καταστεί συνώνυμο της αγιότητας. Εκεί αφοσιώθηκε στη νοερά προσευχή, στην μελέτη της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας και στην καλλιέργεια των ευαγγελικών αρετών. Καρποί της άσκησής του, ήταν η εμφάνιση σε όραμα της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Ευαγγελιστού Ιωάννου, του Θεολόγου, οι οποίοι του εγγυήθηκαν ότι θα τον στηρίζουν στους πνευματικούς του αγώνες. Λόγω των πειρατικών επιδρομών αναγκάζεται να μετακινηθεί στην Θεσσαλονίκη και απώτερος σκοπός του, να φύγει και από εκεί για τους Αγίους Τόπους, όμως έλαβε πληροφορία από τον Θεό και δεν αναχώρησε με τη συνοδεία του, αλλά χειροτονείται ιερέας και εγκαθίσταται με τους συνασκητές του στην περιοχή της Βέροιας. Λόγω των πολεμικών συγκρούσεων, οι οποίες ελάμβαναν χώρα εκεί, επιστρέφει στο Άγιο όρος, όπου εγκαθίσταται ως ηγούμενος στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου . Ποθώντας την ησυχία και την απαλλαγή από τις μέριμνες, παραιτείται από την ηγουμενία και μεταφέρεται στο ασκητήριο του, στην Μεγίστη Λαύρα.
Λόγω της εμφάνισης του αιρετικού μοναχού Βαρλαάμ, από την Καλαβρία της Κάτω Ιταλίας, ο οποίος έβριζε τους μοναχούς, χλεύαζε τη νοερά προσευχή και θεωρούσε το Άκτιστο θείο Φως της Μεταμορφώσεως, ως κτιστό, όπως και την θεία χάρη που λαμβάνουμε από τη μετοχή στα μυστήρια, και κατόπιν προσκλήσεως εγκαταλείπει το Άγιο Όρος και μεταβαίνει στην Θεσσαλονίκη, τον Δεκέμβριο του 1337. Εκεί απαντά στις κατηγορίες του Βαρλαάμ και συντάσσει το έργο «Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων». Παρά τις ψευδείς κατηγορίες περί απειθείας και αιρέσεως, του Βαρλαάμ εναντίον του οσίου και του συνόλου των Αγιορειτών πατέρων, οι σύνοδοι του Ιουνίου και Ιουλίου του 1341, στην Κων/πολη, δικαίωσαν τους ησυχαστές πατέρες, τον δε άγιο Γρηγόριο τον επευφήμησαν ως «πρόμαχο ευσεβείας».
Λίγο αργότερα όμως με τον θάνατο του αυτοκράτορα Ανδρονίκου Γ΄ του Παλαιολόγου, αρχίζουν να αναφύονται έριδες στο θέμα της διαδοχής. Από τη μια μεριά ο δομέστικος Ιωάννης Καντακουζηνός και από την άλλη ο μέγας Δούκας Αλέξιος Απόκαυκος, η αυτοκράτειρα Άννα και ο… Πατριάρχης Ιωάννης Καλέκας. Μπροστά στον διαφαινόμενο εμφύλιο, ο άγιος Γρηγόριος πρότεινε ειρηνικές λύσεις για την αποφυγή αιματοχυσίας κάτι που δεν άρεσε στον Πατριάρχη, ο οποίος επεδίωξε να τον προσεταιρισθεί προς όφελος της δικής του πολιτικής παράταξης, μάταια όμως . Αυτό επέσυρε τις συκοφαντίες, την δίωξη και την φυλάκισή του, ενώ ο Πατριάρχης του επέβαλε ακοινωνησία, ακύρωσε τις αποφάσεις των συνόδων του 1341 ενώ χειροτόνησε τον Ακίνδυνο διάκονο και πρεσβύτερο. Ο όσιος όχι μόνο υπέμεινε καρτερικά και αγόγγυστα τις διώξεις, αλλά και συνέχισε να γράφει εναντίον της βαρλααμίτιδος πλάνης.
Ξαφνικά τα γεγονότα παίρνουν άλλη τροπή, η αυτοκράτειρα πληροφορείται την αντικανονική χειροτονία του αιρετικού Ακινδύνου, και τον φυλακίζει, ενώ παράλληλα τον Μάϊο του 1346, σύνοδος αρχιερέων στην Ανδριανούπολη (Edirne), καθαιρεί όσους βρίσκονται σε εκκλησιαστική κοινωνία με τον Ακίνδυνο . Έτσι κηρύττεται έκπτωτος ο Ιωάννης Καλέκας, και το Μάϊο του 1347, εκλέγεται νέος Πατριάρχης, ο ησυχαστής Ισίδωρος ενώ το καλοκαίρι του ιδίου έτους, εκλέγεται ο άγιος Γρηγόριος αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, στην οποία κυριαρχούσε το χάος λόγω της επικράτησης στην εξουσία μιας ομάδας με αποσχιστικές τάσεις, των Ζηλωτών. Έτσι λόγω της παραπάνω δυσχερούς κατάστασης ο όσιος εισήλθε στην πόλη της Θεσσαλονίκης τον Σεπτέμβριο του 1350 και κατόπιν επέμβασης του αυτοκράτορα Ιωάννη Καντακουζηνού. Στο διάστημα αυτό, των 3 χρόνων, ήταν τοποτηρητής της επισκοπής Λήμνου και εγκαταβιούσε στο Άγιο Όρος.
Το 1354, κατά τη μετάβασή του στην Κωνσταντινούπολη, αιχμαλωτίστηκε από Οθωμανούς Τούρκους, στην χερσόνησο της Καλλίπολης . Η αιχμαλωσία του διήρκεσε για ένα περίπου χρόνο και στο διάστημα αυτό ταλαιπωρήθηκε πολύ. Οι δεσμώτες του, τον περιέφεραν από πόλη σε πόλη, και σε κάποιες από τις περιηγήσεις του, είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με τους προεστούς των ελληνικών κοινοτήτων ενώ επίσης συζήτησε με μουσουλμάνους άρχοντες και θρησκευτικούς λειτουργούς, τις διαφορές της χριστιανικής πίστης από την Ισλαμική θρησκεία . Παρά το ότι κάποιες φορές απειλήθηκε η ζωή του, και βρισκόταν σε εχθρικό περιβάλλον, έδινε ομολογία πίστης, χωρίς να φοβάται, αναπτερώνοντας έτσι το ηθικό και ενισχύοντας την πίστη των εναπομείναντων χριστιανών . Με την καταβολή λύτρων από Σέρβους ή Κροάτες, επέστρεψε στην Βασιλεύουσα όπου αντιπαρατέθηκε τον αντιησυχαστή, Νικηφόρο Γρηγορά, στο θέμα της γνώσεως του Θεού και των θείων ενεργειών.
Το φθινόπωρο του 1355, επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη για να συνεχίσει το ποιμαντικό του έργο, απερίσπαστος πλέον, συντάσσοντας πλήθος συγγραμμάτων. Ύστερα από σοβαρή ασθένεια, κοιμήθηκε στις 14 Νοεμβρίου του 1359 και έκτοτε πρεσβεύει για όλους μας στον Δωρεοδότη Θεό . Σε πολύ μικρό διάστημα από την εις Κύριον εκδημία του, άρχισε να τιμάται ως άγιος, στην Βέρροια, στην Καστοριά και στο Περιβόλι της Παναγιάς παρά τις αντιδράσεις κάποιων (Πρόχορος Κυδώνης) . Έτσι το 1368 κατατάχθηκε στην χορεία των Αγίων και θεσπίσθηκε να εορτάζεται η μνήμη του στις 14 Νοεμβρίου, ημέρα της κοίμησης του, καθώς και την Β΄ Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Η εορτή του, την Β΄ Κυριακή των Νηστειών, αποτελεί συνέχεια της προηγουμένης Κυριακής, καθώς με την αναστήλωση των Εικόνων, τιμούμε την Σάρκωση του Υιού του Θεού κάτι που ουσιαστικά δεν δεχόντουσαν οι εικονομάχοι και το αμφισβητούσαν ενώ με την μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, την αμέσως επόμενη Κυριακή, διατρανώνουμε την πίστη μας ότι η θεία χάρις που μας παρέχεται μέσω των ιερών μυστηρίων που μετέχουμε, μας εξαγιάζει και μας καθιστά κατά χάριν υιούς του Θεού, και μετόχους της Επουρανίου Βασιλείας Του. Αν δεχόμασταν την διδασκαλία του Βαρλαάμ για το ότι η Θεία χάρις που μας παρέχεται μέσω των μυστηρίων της Εκκλησίας είναι κτιστή, τότε δεν θα υπήρχε κανένα όφελος να μετέχουμε σ’ αυτά, όπως ενδεχομένως μπορεί να μην υπήρχε κανένα όφελος στο να εισέλθουμε στο σώμα της Εκκλησίας, καθώς κτιστό δεν μπορεί να σώσει κτιστό. Οπότε η θεολογική προσφορά του είναι μεγάλη και αδιαμφισβήτητη . Διαπότισε το σύνολο της ορθόδοξης ζωής, αναζωογόνησε και έδωσε πνοή στο φιλόχριστο γένος μας, για τις ζοφερές μέρες που επέρχονταν . Αποτελεί κοινό τόπο όλων των θεολόγων καθώς και των ιστορικών της τέχνης, και δη της χριστιανικής, ότι η διδασκαλία του για το Άκτιστο Φώς επηρέασε την αγιογραφία, καθώς πλέον τα πρόσωπα των αγίων, ιστορούνται λουσμένα στο θείο φως. Ακόμα και ο θρυλικός Έλληνας ζωγράφος της Ιβηρικής χερσονήσου, ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος ή El Greco, όπως είναι τοις πάσι γνωστός, φαίνεται να είναι επηρεασμένος καθώς κοινό σημείο όλων των ζωγραφικών πινάκων του, είναι ότι οι μορφές του καταυγάζονται από ένα υπερκόσμιο φως.
Η Εκκλησία τον προβάλλει και του δίνει τόσο εξέχουσα θέση στη Μεγάλη Σαρακοστή, γιατί δεν δίστασε να δώσει ομολογία πίστεως ενώπιον «αρχών και εξουσιών του αιώνος τούτου» . Ομολόγησε την ορθή πίστη, ακόμα και αν συκοφαντήθηκε, φυλακίστηκε, ακόμα και αν τέθηκε η ζωή του σε κίνδυνο. Ομολόγησε την ορθή πίστη ενώπιον του Πατριάρχη Ιωάννη Καλέκα, της Συνόδου, του Βαρλαάμ και του μαθητού του, Γρηγορίου Ακινδύνου, του παπικού λεγάτου Παύλου αλλά και ενώπιον των Οθωμανών Τούρκων και των Χιόνων, όντας αιχμάλωτος. Παρά την γενικότερη ρευστότητα των καιρών του, όχι μόνο δεν πρόδωσε την πίστη του για πολιτικούς λόγους ή για άλλα οφέλη, αλλά δεν πρόδωσε και το έθνος του, την πολιτική αρχή στην οποία έδωσε διαβεβαίωση για την αρχιεροσύνη του, δηλ. στους Βυζαντινούς αυτοκράτορες, παρά το ότι ο Σέρβος ηγεμόνας Στέφανος Δουσάν είχε προσπαθήσει παντοιοτρόπως να τον προσεγγίσει και να τον προσεταιριστεί στα πλαίσια της προσπάθειά του για επέκταση της κυριαρχίας του στην υπόλοιπη Μακεδονία καθώς και στα εναπομείναντα τμήματα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας . Μάλιστα ενδιαφερόταν για τις κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές οι οποίες επικρατούσαν στην μητροπολιτική περιφέρεια του, και κατά την ενθρόνισή του ανέπεμψε ειδικές ευχές – οπότε καθίσταται και υμνογράφος - τις οποίες είχε συντάξει ο ίδιος και οι οποίες αφορούσαν την επικράτηση της κοινωνικής ειρήνης και την κατάπαυση αναταραχών και συγκρούσεων.
Στην συνείδηση του χριστεπώνυμου πληρώματος της Εκκλησίας, τόσο πριν όσο και μετά την κοίμησή του θεωρείτο άγιος . Ιδιαίτερα μετά την μακαρία κοιμησή του, μνημονεύονται πολλά θαύματα του, γι αυτό και έλαβε την προσωνυμία «θαυματουργός», ενώ όπως ειπώθηκε παραπάνω η μνήμη του διαδόθηκε πολύ γρήγορα . Επίσης χαρακτηρίζεται και ως «νέος Χρυσόστομος», λόγω του μεγάλου όγκου των ομιλιών και των συγγραμμάτων του, καθώς και το ότι κοιμήθηκε την επομένη της μνήμης του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου . Επίσης είθισται από τους αγιογράφους, να ιστορούνται με σάκκο μόνο ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς απ’ όλους τους άγιους ιεράρχες, αν και πλέον η παράδοση αυτή έχει ατονήσει . Είθε να πρεσβεύει στον Κύριο για όλους μας, να αξιωθούμε να λάβουμε τις χριστομίμητες αρετές του. Αμήν. Γένοιτο.

25 Φεβ 2010

8η Σύναξη Νέων Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου Πειραιώς

Την Κυριακὴ 28 Φεβρουαρίου 2010 (Β’ Νηστειῶν, Γρηγορίου Παλαμᾶ) στις 7 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί στο Πνευματικό μας Κέντρο η 8η Σύναξη Νέων με προσκεκλημένο ομιλητή τον Πανοσ. Ἀρχιμανδρίτη Συμεών Βενετσιάνο, ο οποίος θα αναπτύξει το θέμα: «Οἱ Ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς. Ὁ κύκλος τῆς ἀγρυπνίας».
Η παρουσία σας θα μας χαροποιήσει ιδιαίτερα.

24 Φεβ 2010

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ

Ο μακαριστός Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης έλεγε για τον π. Ιάκωβο τον Τσαλίκη, ότι ήταν ο πιο ταπεινός άνθρωπος στην Ελλάδα.
Ο Γ. Ιάκωβος δεν θεώρησε σκόπιμο να αφήσει απαρατήρητη τη ζημιά που προκάλεσε κάποιος χωρικός στα χτήματα της Μονής. Γιατί θεωρούσε ότι η περιουσία της Μονής δεν είναι δική του αλλά του αγίου (στην προκείμενη περίπτωση του Οσίου Δαβίδ).
Κάποιο απόγευμα, τον επεσκέφθη στην Μονή ένας χωρικός της περιοχής, μεγάλης ηλικίας, ο οποίος του είπε: «Έμαθες τα νέα Γέροντα; Ποιά νέα βρε; Δεν έμαθες ότι κόψανε τις ελιές από το κτήμα της Μονής στο γυαλό και κάνανε καμίνι; Και ρίξανε πάνω στους κομμένους κορμούς χώμα για να μην φαίνονται. Όχι δεν έμαθα, αλλά ποιος τις έκοψε; Ξεύρω κι εγώ Γέροντα, ρώτησε στο χωριό να μάθεις».Στενοχωρήθηκα πολύ, κύριε Δημήτρη μου, και δεν ήξερα τί να κάνω· καλόγερος άνθρωπος να τρέχω στις αστυνομίες και τα αγρονομεία, να κάνω μηνύσεις και δικαστήρια. Είναι αυτά πράγματα για μένα; Πάνω στην απελπισία μου σκέφθηκα τον Όσιο Δαβίδ, ιδρυτή και προστάτη της Μονής. Έτρεξα στην εκκλησία και μπροστά στην εικόνα του, όπως ήμουν ταραγμένος, του είπα τα εξής λόγια: Άκουσε, Όσιε Δαβίδ· όπως ξεύρεις, εγώ ούτε σπίτι έχω, ούτε οικογένεια, ούτε κτήματα. Όσα είχα τα χάρισα σε συγγενείς και φίλους· άφησα τα πάντα και ήρθα έδώ να Σε υπηρετήσω και Σε υπηρετώ με δοκιμασίες, στερήσεις και χίλιους πειρασμούς και προβλήματα, τα ξεύρεις… Άκουσε λοιπόν. Σε παρακαλώ, αυτόν που έκοψε τις ελιές από το κτήμα σου, να μου τον φέρεις εδώ, σε 24 ώρες το αργότερο. Διαφορετικά ούτε καντήλι θα Σου ανάψω, ούτε θα Σε λιβανίσω. Άκουσες; Και σηκώθηκα και έφυγα πολύ στενοχωρημένος. Τί άλλο μποροΰσα να κάνω.Την άλλη ήμερα το απόγευμα και ενώ ετοιμαζόμαστε για τον Εσπερινό, ευρισκόμενος έξω άπό το καθολικό της Μονής, 20 περίπου μέτρα μακριά, βλέπω να μπαίνει, από την εξωτερική πόρτα, στην αυλή, ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, αγρότης, κακοντυμένος, ο οποίος με το κεφάλι κάτω, βλέποντας προς το έδαφος, ερχόταν προς έμενα. Εγώ, μόλις τον είδα, αμέσως είπα μέσα μου: Αυτός είναι πού έκοψε τις ελιές από το κτήμα της Μονής και ο Όσιος Δαβίδ μου τον έφερε, πριν περάσουν 24 ώρες, όπως του το είπα. Όταν με πλησίασε, μου λέγει: Πατέρα Ιάκωβε, θέλω να σου μιλήσω και να σου πω κάτι. Τί να μου πεις βρε; Να, πως εγώ έκοψα τις ελιές από το κτήμα της Μονής στο γυαλό. Και γιατί τις έκοψες βρε; Είναι σωστό να κόβομε τα δένδρα από τα ξένα κτήματα; Έχεις δίκιο πατέρα Ιάκωβε, δεν είναι σωστό, αλλά τί να κάνω; Είχα μεγάλη ανάγκη για τα παιδιά μου. Εσύ είσαι ένας άγιος άνθρωπος· τί; θα με πας στο Αγρονομείο και την Αστυνομία φαμελίτη άνθρωπο; θα με πας στα Δικαστήρια; Όχι, εγώ δεν θα σε πάω στην Αστυνομία και τα Δικαστήρια, όμως ο Αγρονόμος της Λίμνης, που έμαθε το γεγονός, κάνει ανακρίσεις. Μπορώ εγώ να τον σταματήσω, αφού ενήργησε μόνος του από υπηρεσιακό καθήκον (αυτεπαγγέλτως); Δεν μπορείς να τον σταματήσεις, μπορείς όμως να με βοηθήσεις, όχι εμένα, τα 5 ανήλικα. Μετά 3 μήνες έγινε το Δικαστήριο στο Αγρονομείο της Λίμνης, για αγροτική φθορά. Πρώτος και μόνος μάρτυς εξητάσθη ο π. Ιάκωβος με διαβεβαίωση της ιερωσύνης του. Ο οποίος ουδέν επιβαρυντικό κατέθεσε διά τον κατηγορούμενο. Αυτός, όμως, ομολόγησε την πράξη του και εζήτησε συγγνώμη από τον π. Ιάκωβο. Το δε Δικαστήριο τον κατεδίκασε σε χρηματικό πρόστιμο 300 δραχμών, το οποίον, αθορύβως και με διάκριση, κατέβαλε ο π. Ιάκωβος. Έτσι απέφυγαν ο κατηγορούμενος τον εγκλεισμό του στη φυλακή, διότι δεν είχε χρήματα να πληρώσει το πρόστιμο και τα 5 ανήλικα την στέρηση της προστασίας του πατέρα τους.

22 Φεβ 2010

Καλημέρα, Χριστέ μου...

Τὸ 1922 ἦρθε ἀπὸ τὴν Μικρασία μὲ τοὺς πρόσφυγες ἕνα ὀρφανὸ Ἑλληνόπουλο, ὀνόματι Συμεών. Ἐγκαταστάθηκε στὸν Πειραιᾶ σὲ μιὰ παραγκούλα καὶ ἐκεῖ μεγάλωσε μόνο του. Εἶχε ἕνα καροτσάκι καὶ ἔκανε τὸν ἀχθοφόρο, μεταφέροντας πράγματα στὸ λιμάνι τοῦ Πειραιᾶ. Γράμματα δὲν ἤξερε οὔτε πολλὰ πράγματα ἀπὸ τὴν πίστη μας. Εἶχε τὴν μακαρία ἁπλότητα καὶ πίστη ἁπλὴ καὶ ἀπερίεργη.

Ὅταν ἦρθε σὲ ἡλικία γάμου νυμφεύθηκε, ἔκανε δυὸ παιδιὰ καὶ μετακόμισε μὲ τὴν οἰκογένειά του στὴ Νίκαια. Κάθε πρωὶ πήγαινε στὸ λιμάνι τοῦ Πειραιᾶ γιὰ νὰ βγάλει τὸ ψωμάκι του. Περνοῦσε ὅμως κάθε μέρα τὸ πρωὶ ἀπὸ τὸ ναὸ τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, ἔμπαινε μέσα, στεκόταν μπροστὰ στὸ τέμπλο, ἔβγαζε τὸ καπελάκι του καὶ ἔλεγε:
«Καλημέρα Χριστέ μου, ὁ Συμεὼν εἶμαι. Βοήθησέ με νὰ βγάλω τὸ ψωμάκι μου».
Τὸ βράδυ ποὺ τελείωνε τὴ δουλειά του ξαναπερνοῦσε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, πήγαινε πάλι μπροστὰ στὸ τέμπλο καὶ ἔλεγε:
«Καλησπέρα Χριστέ μου, ὁ Συμεὼν εἶμαι. Σ᾿ εὐχαριστῶ ποὺ μὲ βοήθησες καὶ σήμερα».
Καὶ ἔτσι περνοῦσαν τὰ χρόνια τοῦ εὐλογημένου Συμεών.
Περίπου τὸ ἔτος 1950 ὅλα τὰ μέλη τῆς οἰκογενείας του ἀρρώστησαν ἀπὸ φυματίωση καὶ ἐκοιμήθησαν ἐν Κυρίῳ. Ἔμεινε ὁλομόναχος ὁ Συμεὼν καὶ συνέχισε ἀγόγγυστα τὴ δουλειά του ἀλλὰ καὶ δὲν παρέλειπε νὰ περνᾷ ἀπὸ τὸν ἅγιο Σπυρίδωνα νὰ καλημερίζει καὶ νὰ καλησπερίζει τὸν Χριστό, ζητώντας τὴν βοήθειά Του καὶ εὐχαριστώντας Τον.
Ὅταν γέρασε ὁ Συμεών, ἀρρώστησε. Μπῆκε στὸ Νοσοκομεῖο καὶ νοσηλεύτηκε περίπου γιὰ ἕνα μῆνα. Μιὰ προϊσταμένη ἀπὸ τὴν Πάτρα τὸν ρώτησε κάποτε:
-Παπποῦ, τόσες μέρες ἐδῶ μέσα δὲν ᾖρθε κανεὶς νὰ σὲ δεῖ. Δὲν ἔχεις κανένα δικό σου στὸν κόσμο;
-Ἔρχεται, παιδί μου, κάθε πρωὶ καὶ ἀπόγευμα ὁ Χριστὸς καὶ μὲ παρηγορεῖ.
-Καὶ τί σοῦ λέει, παπποῦ;
«Καλησπέρα Συμεών, ὁ Χριστὸς εἶμαι, κᾶνε ὑπομονή».
Ἡ Προϊσταμένη παραξενεύτηκε καὶ κάλεσε τὸν Πνευματικό της, π. Χριστόδουλο Φάσο, νὰ ἔρθει νὰ δεῖ τὸν Συμεὼν μήπως πλανήθηκε. Ὁ π. Χριστόδουλος τὸν ἐπισκέφθηκε, τοῦ ἔπιασε κουβέντα, τοῦ ἔκανε τὴν ἐρώτηση τῆς Προϊσταμένης καὶ ὁ Συμεὼν τοῦ ἔδωσε τὴν ἴδια ἀπάντηση.
Τὶς ἴδιες ὧρες πρωὶ καὶ βράδυ, ποὺ ὁ Συμεὼν πήγαινε στὸ ναὸ καὶ χαιρετοῦσε τὸν Χριστό, τώρα καὶ ὁ Χριστὸς χαιρετοῦσε τὸν Συμεών. Τὸν ρώτησε ὁ Πνευματικός:
-Μήπως εἶναι φαντασία σου;
-Ὄχι, πάτερ, δὲν εἶμαι φαντασμένος, ὁ Χριστὸς εἶναι.
-Ἦρθε καὶ σήμερα;
-Ἦρθε.
-Καὶ τί σου εἶπε;
-Καλημέρα Συμεών, ὁ Χριστὸς εἶμαι. Κᾶνε ὑπομονή, σὲ τρεῖς μέρες θὰ σὲ πάρω κοντά μου πρωῒ-πρωΐ.
Ο Πνευματικός κάθε μέρα πήγαινε στο Νοσοκομείο, μιλούσε μαζί του και έμαθε για την ζωή του. Κατάλαβε οτι πρόκειται περι ευλογημένου ανθρώπου. Την τρίτη ημέρα πρωί-πρωί πάλι πήγε να δεί τον Συμεών και να διαπιστώσει αν θα πραγματοποιηθεί η πρόρρηση οτι θα πεθάνει. Πράγματι εκεί που κουβέντιαζαν, ο Συμεών φώναξε ξαφνικά: «Ήρθε Ο Χριστός», και εκοιμήθη τον ύπνο του δικαίου...

Απο το βιβλίο ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, 2008
Ιερόν Ησυχαστήριον Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής.

21 Φεβ 2010

Ποίημα: Ψαλμός του Τούντορ Αργκέζι


Πήγα να δω τον Κύριο εν ζωή εσταυρωμένο,
μόνο, με τα κοράκια, κάτω απ΄ τον ουρανό,
τον ήλιο ν΄ ατενίζει στη δύση, ματωμένο,
αφού τον είχε νιώσει συχνά συγγενικό.

Κι ο ήλιος όλο δύει. Μακριά, περνάνε κάρα
και κλαίνε μες στη σκόνη οι ταπεινοί τροχοί.
Στα χόρτα φτερουγίζει μια πεινασμένη φάρα:
κόρακες, καρακάξες και πλήθος νεοσσοί.

Της νύχτας τα λυχνάρια ανάβουνε, μιλιούνια,
σε έναστρους ουρανούς κοιτώνες όλο και πιο υψηλούς•
μα, απ΄ της Νεκρής Θαλάσσης τα βάθη ως την Πούλια,
κανένας τόσο μόνος όσο έμεινε ο Ιησούς.

Προσμέναμε να δούμε αγγέλους μ΄ αγιασμό,
παρηγορίας σήμα να στείλουν οι ουρανοί,
αφού στη γη ο Μεσσίας ήρθε μ΄ έναν σκοπό:
τα πάθη να γνωρίσει, το δόλο, από φιλί.
Κι έπεσε το σκοτάδι, η δρόσος κι η σιγή.

Τούντορ Αργκέζι/Ρουμάνος ποιητής 1880-1967
(από το βιβλίο «Αίμος – Ανθολογία βαλκανικής ποίησης», εκδ. Αντί)

Ευχαριστούμε το Γ. Μπ. για την αποστολή του παραπάνω κειμένου.

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας: Λόγος εις την Α' Κυριακή των Νηστειών

Την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Αγία μας Εκκλησία πανηγυρίζει το θρίαμβο της Ορθοδοξίας, της ορθής πίστεως, η οποία καταπάτησε όλες της αιρέσεις και στερεώθηκε για πάντα. Γι' αυτό η Κυριακή αυτή καλείται Κυριακή της Ορθοδοξίας. Οι αιρέσεις φάνηκαν ήδη απαρχής του χριστιανισμού. Οι ίδιοι οι Απόστολοι του Χριστού προειδοποιούσαν τους συγχρόνους τους, και μαζί τους και εμάς, για τον κίνδυνο από τους ψευδοδιδασκάλους.

Ο Άγιος Απόστολος Πέτρος στη Β' Καθολική επιστολή γράφει το εξής: «Εγένοντο δε και ψευδοπροφήται εν τω λαώ, ως και εν υμίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι, επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν, και πολλοί εξακολουθήσουσιν αυτών ταις ασελγείαις, δι' ους η οδός της αληθείας βλασφημηθήσεται» (Β' Πετ. 2, 1-2).
Ο Άγιος Παύλος, επιστρέφοντας στην Παλαιστίνη από την Ελλάδα, έκανε στάση στην Έφεσο. Εκεί στους χριστιανούς κατοίκους της πόλεως έλεγε: «Εγώ γαρ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαροίς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου, και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών» (Πραξ. 20, 29-30).
Πολλοί τέτοιοι ψευδοδιδάσκαλοι και σχισματικοί υπήρχαν στους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού. Μερικές αιρέσεις τάραζαν την Εκκλησία ολόκληρους αιώνες, όπως για παράδειγμα οι αιρέσεις του Αρείου, του Μακεδονίου, του Ευτηχούς, του Διοσκόρου, του Νεστορίου και επίσης η αίρεση της εικονομαχίας. Οι αιρέσεις αυτές προκάλεσαν πολλές διαταραχές στην Εκκλησία και την βασάνισαν πολύ. Υπήρχαν πολλοί ομολογητές και μάρτυρες που έχυσαν το αίμα τους υπερασπιζόμενοι την αληθινή πίστη στον αγώνα κατά των ψευδοδιδασκάλων και των αιρετικών.
Υπήρχαν επίσης και πολλοί και μεγάλοι ιεράρχες οι οποίοι και αυτοί υπέφεραν πολλούς διωγμούς και πολλές φορές εξορίστηκαν. Ο Άγιος Φλαβιανός, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, για παράδειγμα, σε μία σύνοδο υπό την προεδρία του Διοσκόρου, η οποία καλείται «λειστρική», χτυπήθηκε τόσο άγρια που μετά από τρεις ημέρες πέθανε.
Η τελευταία στη σειρά των αιρέσεων, η αίρεση της εικονομαχίας, ήταν αυτή που επέφερε τα περισσότερα βάσανα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Η αίρεση αυτή εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντος του Ισαύρου, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο το 717. Ανέβηκε στο θρόνο με τη βοήθεια του στρατού όπου υπήρχαν πολλοί αντίπαλοι της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων. Επειδή ήθελε να ευαρεστήσει το στρατό άρχισε σκληρό διωγμό κατά των εικονοφίλων.
Ο διωγμός αυτός συνεχίστηκε και στα χρόνια του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου, ο οποίος διαδέχτηκε στο θρόνο τον Λέοντα. Η κόπρος σημαίνει τα κόπρανα. Ονομάστηκε Κοπρώνυμος διότι κατά την βάπτισή του μόλυνε την κολυμβήθρα. Οι δύο αυτοί αυτοκράτορες για πολλά χρόνια είχαν την εξουσία στα χέρια τους και προκάλεσαν πολλά δεινά στην Εκκλησία. Μετά από αυτούς υπήρχαν και άλλοι αυτοκράτορες εικονομάχοι, οι οποίοι συνέχισαν το έργο των προκατόχων τους και βασάνισαν την Εκκλησία επί ολόκληρα χρόνια.
Δεν μπορούμε να περιγράψουμε τα βάσανα που υπέφερε η Εκκλησία στα χρόνια της εικονομαχίας και ιδιαίτερα οι μοναχοί οι οποίοι βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα των ιερών εικόνων. Οι αυτοκράτορες εικονομάχοι έκλεισαν πολλά μοναστήρια, πολλές εκκλησίες όπου υπήρχαν εικόνες τις έκαναν αποθήκες. Τους μοναχούς τους βασάνιζαν άγρια: τους έβγαζαν μάτια, τους έκοβαν μύτες, έσπαζαν εικόνες πάνω στο κεφάλι τους. Τους αγιογράφους με τα πυρακτωμένα σίδερα τους έκαιγαν τα δάκτυλα.
Μόνο, τότε, όταν στο θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε η αυτοκράτειρα Ειρήνη, σταμάτησε ο διωγμός αλλά όχι οριστικά. Το 787 η Ειρήνη συγκάλεσε την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο, η οποία διατύπωσε την ορθόδοξη διδασκαλία περί της τιμητικής προσκύνησης των ιερών εικόνων. Αλλά και μετά τη σύνοδο υπήρχαν αυτοκράτορες εικονομάχοι, όπως, για παράδειγμα, ο Μιχαήλ και άλλοι. Η αίρεση αυτή συντρίφτηκε οριστικά μόνο επί της θεοσεβέστατης Αυγούστας Θεοδώρας, όταν το 842 συγκλήθηκε η τοπική σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη η οποία επικύρωσε την ορθόδοξη διδασκαλία. Η σύνοδος αυτή αναθεμάτισε όλους αυτούς που τολμούν να λένε ότι η προσκύνηση των ιερών εικόνων είναι ειδωλολατρία και οι ορθόδοξοι χριστιανοί είναι ειδωλολάτρες.
Και εδώ οι αιρετικοί μας λένε ακριβώς αυτό το πράγμα. Τολμούν να αποκαλούν τις εικόνες μας είδωλα και εμάς ειδωλολάτρες. Και μέχρι που φτάνει το θράσος τους; Θα σας πω ένα περιστατικό που έγινε πρόσφατα σε μία πόλη της Σιβηρίας. Την ώρα της λειτουργίας δύο βαπτιστές μπήκαν μέσα στην εκκλησία και άρχισαν εκεί να φωνάζουν ότι οι ορθόδοξοι είναι ειδωλολάτρες και οι εικόνες τους είδωλα. Τι ανοησία!
Πως τολμούν αυτοί να ανοίγουν το ακάθαρτο στόμα τους και να λένε αυτά τα λόγια που στάζουν δηλητήριο, αποκαλώντας μας ειδωλολάτρες και τις εικόνες μας είδωλα; Αυτό δείχνει πως δεν έχουν κατανοήσει σωστά την δεύτερη εντολή του Μωσαϊκού νόμου: «ου ποιήσεις σ' εαυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γή κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γής. Ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς» (Εξ. 20,4).
Τι σημαίνει αυτή η εντολή; Νομίζω ότι το νόημά της είναι ξεκάθαρο. Η εντολή αυτή απαγορεύει αντί να προσκυνάμε τον Ένα, Μοναδικό και Αληθινό Θεό να κατασκευάζουμε είδωλα και να τα προσκυνάμε. Όπως το έκαναν οι αρχαίοι λαοί: οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και άλλοι...
Αυτή είναι η ειδωλολατρία. Η δική μας όμως η προσκύνηση των ιερών εικόνων μοιάζει σε τίποτα με την ειδωλολατρία; Ασφαλώς όχι. Τα είδωλα απεικόνιζαν κάτι που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, που είναι καρπός φαντασίας. Οι δικές μας εικόνες εικονίζουν την πραγματικότητα. Πραγματικά, δεν ζούσε μεταξύ μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός, τον Οποίον δοξάζουμε και τις εικόνες του Οποίου προσκυνάμε; Δεν ζούσε μεταξύ μας η Παναγία, την οποία ζωγράφισε ο Άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς; Την εικόνα του αυτή την ευλόγισε η ίδια η Θεοτόκος, λέγοντας ότι η χάρη της θα είναι πάντα μ' αυτή την εικόνα. Ξέρετε πόσα θαύματα γίνονται από τις εικόνες της Παναγίας.
Και οι άλλες εικόνες, δεν εικονίζονται σ' αυτές πραγματικά πρόσωπα των αγίων του Θεού που ζούσαν εδώ πάνω στη γή; Οι εικόνες τους αυτές είναι τα πορτραίτα τους και με κανένα τρόπο δεν είναι είδωλα. Μόνο ασεβές και ακάθαρτο στόμα τολμά να λέει ότι οι εικόνες μας είναι είδωλα και εμείς είμαστε ειδωλολάτρες. Να σιωπήσουν οι ασεβείς διότι η Οικουμενική Σύνοδος απήγγειλε το ανάθεμα εναντίον τους.
Να το ξέρετε, να το θυμάστε και να μην συναναστρέφεστε με τους αιρετικούς. Να μην απομακρύνεστε από την Εκκλησία, μη σχίζετε το χιτώνα του Χριστού. Να θυμάστε ότι ο Χριστός στην αρχιερατική του προσευχή παρακαλούσε τον Πατέρα Του, λέγοντας: «ίνα πάντες έν ώσι, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν έν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύσει ότι συ με απέστειλας» (Ιω. 17, 21). Ο Κύριος θέλει ενότητα της Εκκλησίας. Οι σχισματικοί, οι οποίοι βρίσκουν σφάλματα στη διδασκαλία της Εκκλησίας, απομακρύνονται απ' αυτήν και πιστεύουν ότι θα βρούν τη σωτηρία στις αιρετικές τους οργανώσεις.
Ξέρετε όμως τι έλεγαν οι μεγάλοι άγιοι για τους ανθρώπους που σχίζουν το χίτώνα του Χριστού; Ο Άγιος Κυπριανός, επίσκοπος Καρθαγένης, είπε ότι οι άνθρωποι οι οποίοι απομακρύνονται από την Εκκλησία και δεν έχουν κοινωνία μαζί της και μάρτυρες να είναι, ακόμα και με το αίμα τους, δεν καθαρίζουν την αμαρτία τους διότι η βαριά αυτή αμαρτία της διαίρεσης της Εκκλησίας δεν καθαρίζεται ούτε με το αίμα. Και ο άγιος ιερομάρτυρας Ιγνάτιος ο Θεοφόρος είπε ότι αυτός που προκαλεί σχίσμα στην Εκκλησία δε θα κληρονομήσει την βασιλεία του Θεού.
Όλοι οι αιρετικοί, όμως, είναι κήρυκες του σχίσματος. Ενώ ο απόστολος λέει: «Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, σκοπείν τους τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα παρά την διδαχήν ήν υμείς εμάθετε ποιούντας, και εκκλίνατε απ' αυτών» (Ρωμ. 16, 17). Και στην άλλη επιστολή του λέει το εξής: «εί τις υμάς ευαγγελίζεται παρ' ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω» (Γαλ. 1, 9). Και όλοι οι αιρετικοί ευαγγελίζουν όχι αυτό που ευαγγελίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία μας γέννησε πνευματικά.
Θυμηθείτε και τον λόγο του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος είπε στους αποστόλους και μέσω αυτών σε μας τους διαδόχους τους: «Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί· ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με» (Λκ. 10, 16).Τρομερά είναι αυτά τα λόγια του Κυρίου. Να τα θυμάστε πάντοτε. Να μην ξεχνάτε και αυτήν την ημέρα, την ημέρα του θριάμβου της ορθοδόξου πίστεως. Η πίστη αυτή διατυπώθηκε οριστικά στην Ζ' Οικουμενική Σύνοδο η οποία στερέωσε την Ορθοδοξία και καταπάτησε όλες τις αιρέσεις και τα σχίσματα.
Πάνω από χίλια χρόνια πέρασαν από τότε που έγινε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος και δεν έχουν ξαναγίνει Οικουμενικές Σύνοδοι.* Γιατί; Οι λόγοι είναι πολιτικοί. Δεν υπήρχε δυνατότητα να συγκληθούν. Αλλά να μην λυπόμαστε που δεν έγιναν άλλες και δεν γίνονται σήμερα οι Οικουμενικές Σύνοδοι. Αυτές οι επτά που έχουμε, τακτοποίησαν όλα τα ζητήματα και έλυσαν όλα τα προβλήματα που είχε η Εκκλησία με τις αιρέσεις και στερέωσαν την ορθόδοξη πίστη.
Θα πείτε πως σήμερα έχουμε πολλές καινούριες αιρέσεις και σχίσματα. Ναι, έχετε δίκαιο. Αλλά πρέπει να ξέρουμε πως οι καινούριες αυτές αιρέσεις δεν λένε τίποτε καινούριο αλλά επαναλαμβάνουν αυτά που ήδη έχουν πει οι παλαιοί αιρετικοί. Και όλες αυτές οι αιρέσεις αναθεματίστηκαν από την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο. Γι' αυτό μας αρκούν οι αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων και ιδιαίτερα της Εβδόμης. Γι' αυτό και χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε σήμερα το θρίαμβο της Ορθοδοξίας τη οποία εξέφρασε και στερέωσε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος.
Ακριβώς γι' αυτό το λόγο ορίστηκε αυτή την ημέρα να ψάλλεται δοξολογία ως ευχαριστία στο Θεό για την στερέωση της Ορθοδοξίας. Και αυτή την δοξολογία θα ψάλλουμε τώρα.

* Έχει επικρατήσει- ίσως και μέσω προπαγάνδας- στην Ορθοδοξία να ομιλούμε γιά 7 Οικουμενικές Συνόδους. Ασφαλώς ο Άγιος δεν αγνοεί ή μειώνει τις άλλες δύο Οικουμενικές Συνόδους απλώς ακολουθεί το συνήθειο και τονίζει την μεγάλη σπουδαιότητα τις Εβδόμης.

20 Φεβ 2010

Αγίου Νικολάου Αχρίδος: ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 «Αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα
τον κόσμον, η πίστις ημών»
(Α' Ιω. 5, 5)

Ας είναι ευλογημένη τούτη η μέρα, αγαπητοί μου αδελφοί, γιατί μας υπενθυμίζει τις πολυάριθμες νίκες της ορθόδοξης πίστης. Ευλογημένοι ας είναι εκείνες οι άγιες ψυχές που εθέσπισαν τούτη τη μέρα για να μας θυμίζει τις πολυάριθμες νίκες της πίστης μας. Έτσι έγινε για το δικό μας καλό. Επειδή, ενθυμούμενοι τις νίκες, παίρνουμε θάρρος στους αγώνες που διεξάγουμε και σε κείνους που θα ακολουθήσουν.
Αποτελεί αρχαία συνήθεια των στρατηγών, πριν από τη μάχη να απευθύνουν λόγο στους μαχητές για τις πρότερες νίκες και έτσι να τους ενθαρρύνουν και ενθουσιάζουν για τη νέα μάχη. Οι Άγιοι είναι οι πνευματικοί μας στρατηγοί. Οι Άγιοι ήταν εκείνοι που καθόρισαν τη σημερινή εορτή για να μας θυμίζει και να μην ξεχνούμε, για να μας ενθαρρύνει και να μην λυγίζουμε, για να μας θερμαίνει και να μην γινόμαστε ψυχροί, για να ανοίξει την πνευματική μας όραση και να μην τυφλωθούμε και μέσα στη τύφλωση εκείνη παραδοθούμε στον εχθρό.
Πραγματικά, η επίδραση τούτης της αγίας ημέρας σε όλες τις λογικές χριστιανικές ψυχές είναι τεράστια. Τούτη η μέρα μας φανερώνεται σαν τον αγγελιοφόρο από το πεδίο της μάχης, από πολλά πεδία μαχών, κομίζοντάς μας τη χαρούμενη είδηση της νίκης. Στο άκουσμα της είδησης αυτής, σηκώνουμε την καρδιά μας στα ύψη μονολογώντας στον εαυτό μας: άνω σχώμεν τας καρδίας! Και με μία νέα δύναμη ξεσηκωνόμαστε ενάντια σε κάθε κακό, εσωτερικό και εξωτερικό, το οποίο περισφίγγει τη ψυχή μας και απειλεί να τη πνίξει.
Ακούγοντας για τους φοβερούς αγώνες και τις νίκες των ομωνύμων μας χριστιανών, όσων δηλαδή πριν από εμάς ονομαζόταν Ορθόδοξοι χριστιανοί περιζωνόμαστε με νέα δύναμη και νέα ελπίδα. Έτσι, η ομιχλώδης πνευματική μας όραση γίνεται καθαρότερη και ευκρινέστερη και βλέπουμε καλύτερα τη θέση και τη κατάστασή μας. Όλα τα εμπόδια, οι δυσκολίες και οι στενοχώριες που στην ομιχλώδη και κοντόφθαλμη όρασή μας έμοιαζαν με ατσάλινο δίχτυ, μπροστά στο καθαρό μας βλέμμα και τη θαρραλέα καρδιά μοιάζουν με ιστό αράχνης. Έτσι, έχοντας νέους και πολλούς συμμάχους ανάμεσα στους νικητές του παλαιού καιρού και θεωρώντας το παράδειγμά τους στη μάχη και τη λαμπρή τους νίκη, προχωρούμε εμπρός στο καθήκον και τη θυσία μας με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και φωτεινότερη ελπίδα.
«ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ
ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

18 Φεβ 2010

7η Σύναξη Νέων του Ιερού μας Ναού

Τὴν Παρασκευὴ 19 Φεβρουαρίου 2010 στὶς 9.30 μ.μ. θὰ ψαλοῦν οἱ Α΄ Χαιρετισμοὶ στὸ δεξιὸ κλίτος τοῦ Ἱεροῦ μας Ναοῦ (ἀφιερωμένο στὴν Ἁγ. Αἰκατερίνη) καὶ κατὰ τὴ διάρκειά τους θὰ πραγματοποιηθεῖ ὁμιλία μὲ θέμα: «Παναγία, αὐτὴ ἡ ζωντανὴ Μάνα». Ὁμιλητής θὰ εἶναι ὁ Πανοσ. Ἀρχιμανδρίτης τῆς Μητροπόλεώς μας π. Ἱερόθεος Βαμβακάρης.

17 Φεβ 2010

ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΜΑΣ ΝΑΟ

Την Κυριακή 7 Μαρτίου 2010 (10 π.μ. - 1 μ.μ.) θα πραγματοποιηθεί στο Πνευματικό μας Κέντρο (πλησίον του Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου Πειραιώς) εθελοντική αιμοδοσία. Η συμμετοχή μας είναι επιβεβλημένη.
Στην Ενορία μας τα τελευταία χρόνια γίνεται μια αθόρυβη προσπάθεια με σκοπό τη σωτηρία της ζωής ενός συνανθρώπου μας. Είναι η αιμοδοσία. Μικρά παιδιά που πάσχουν από μεσογειακή αναιμία, συνάνθρωποί μας που βρίσκονται στο χειρουργείο, τραυματίες από τροχαία ατυχήματα, όλοι αυτοί περιμένουν την αγάπη μας...

15 Φεβ 2010

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΡΟΙΚΟΝΝΗΣΟΥ κ. ΙΩΣΗΦ: Ιδού καιρός ευπρόσδεκτος..

Επιτέλους πέρασαν οι «Απόκριες». Οι Απόκριες του κόσμου εννοώ. Τα σύγχρονα Βάκχεια (γιορτές των αρχαίων προς τιμή του Διόνυσου) και Σατουρνάλια (γιορτή των αρχαίων Ρωμαίων προς τιμή του Κρόνου), που μαγάρισαν για μια ακόμη φορά την ατμόσφαιρα του τόπου που κολακεύεται να χαρακτηρίζεται «κοιτίδα της Ορθοδοξίας».Έτσι, περιορίστηκαν κάπως και λιγόστεψαν τα «ευοί-ευάν» τα χοιρώδη φαγοπότια, οι άσεμνοι χοροί, τα «φαγοπότια και τα μεθύσια, η ασύδοτη και ακόλαστη ζωή» (για να θυμηθούμε λίγο και τον ουρανοβάμονα Παύλο) (Ρωμ. 13: 13), με μια λέξη, η παντοειδής κραιπάλη. Και λέω ότι περιορίστηκαν κάπως και λιγόστεψαν, διότι για τον κόσμο τον «εν τω πονηρώ» κείμενο, και η παναιδέσιμη (πανσέβαστη-σεβαστή από όλους) Μεγάλη Παρασκευή είναι ήμερα γλεντιού και διασκέδασης. Περιορίστηκαν κάπως και λιγόστεψαν όσον αφορά στους Χριστιανούς εκείνους, που ναι μεν ζούνε ένα Χριστιανισμό δικό τους, ιδιότυπο και συχνά αγνώριστο, αλλά τους έχουν μείνει ακόμη λίγη ντροπή και κάποια ίχνη φόβου Θεού!…
Πέρασαν οι «Απόκριες» του κόσμου. Για την Εκκλησία μια Απόκρεως υπάρχει: Η τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, «εν η μνείαν ποιούμεθα της αδέκαστου δευτέρας παρουσίας του Χριστού» (κατά την οποία θυμόμαστε την αυστηρή Δευτέρα παρουσία του Χριστού) και πληροφορούμεθα ότι «όχι μόνον φιλάνθρωπος είναι ο Θεός, αλλά και κριτής δικαιότατος, και αποδίδει στον καθένα κατά τα έργα του». Έτσι, η Απόκρεως είναι για τους Χριστιανούς ήμερα σοβαροποιήσεως, περισυλλογής, επιστροφής στον εαυτό μας, κατανύξεως, μνήμης θανάτου και λογοδοσίας και κρίσεως. Ημέρα πένθους! Για τους Χριστιανούς!…
Εν πάση περιπτώσει οι «Απόκριες» πέρασαν. Άφησαν, όμως, πίσω τους ένα νέφος. Νέφος χειρότερο από εκείνο της αιθαλομίχλης που ταλαιπωρεί τους Αθηναίους! Νέφος δυσώδες και πνιγηρό, θανατερό νέφος! Το νέφος της αμαρτίας! Και το νέφος αυτό, προστιθέμενο στα υπάρχοντα ήδη στις ψυχές τοξικά στοιχεία (αγνοήματα, πλημμελήματα, εγκλήματα «εν λόγω, εν έργω, εν διανοία, εν γνώσει και εν αγνοία»), ανεβάζει τους δείκτες ρυπάνσης πολύ πιο πάνω από τα όρια συναγερμού, με αποτέλεσμα η ανάγκη για κούρα θεραπευτική και αποτοξίνωση, να είναι κάτι περισσότερο από άμεση κι επιτακτική.
Τί πρέπει να γίνει, λοιπόν; Ε, ας ακούσουμε κάποιον ειδικό και επιστήμονα της θεραπείας των ψυχών. Τον Μέγα Βασίλειο εννοώ, «τον ουρανοφάντορα του Χριστού»: «Η νηστεία -λέει- ας θεραπεύσει τη μέθη. Έφαγες, ήπιες, πλατύνθηκες, παχύνθηκες, δουλώθηκες στη γαστέρα σου, την «πάμφημον δέσποιναν(τη δοξασμένη κυρία) ». Τώρα νήστεψε! Και ποιοτικά και ποσοτικά. Να περιορισθούν οι χυμοί του κορμιού και οι ατμοί των παθών και οι αναθυμιάσεις των επιθυμιών. Νήστεψε για να ξεπλύνεις τη ντροπή του μεθυσιού και να ξαστερώσει το πνεύμα σου. Για να ξεζαλιστείς και να μπορέσεις να ατενίσεις κατά πρόσωπο τα πάθη σου, να υποτάξεις τη σάρκα σου και να τη υποδουλώσεις στο πνεύμα (και με μικρό και με κεφαλαίο Π). Νήστεψε για να ξεφύγεις από τα ζωώδη μέτρα και ν’ αναχθείς σ’ εκείνο που η βαθυσήμαντη λέξη «άνθρωπος» δηλώνει. Η ψαλμωδία (ας θεραπεύσει) την αισχρή μελωδία. Τραγούδησες. Ύμνησες έρωτες αμαρτωλούς και πάθη διαβλητά (αξιοκατάκριτα). Λόγος σαπρός (αισχρός) εκπορεύτηκε από το στόμα σου. Κολάκευσες έτσι τους ακάθαρτους δαίμονες, που έτρεξαν κοντά σου, καθώς σε είχε προειδοποιήσει το πάγχρυσο στόμα του Λόγου, ο πολύς στα θεία Χρυσόστομος: «Όπως στον βόρβορο τρέχουν οι χοίροι, και στα λουλούδια και τα αρώματα οι μέλισσες , έτσι και όπου ακούγονται τραγούδια πορνικά, μαζεύονται οι δαίμονες· όπου δε ακούγονται τραγούδια πνευματικά, η Χάρις του Αγίου Πνεύματος, και το στόμα και την ψυχήν αγιάζει». Ψάλλε, λοιπόν, στο Θεό σου! Πρόσφερε Του «ύμνο μετά θυμιάματος και ωδών πνευματικών». Δέηση και δοξολογία με κατάνυξη και με συντριβή. Το δάκρυ ας γίνει ίαμα (θεραπεία) του άσεμνου γέλιου. Γέλασες με τη ψυχή σου. «Ξεκαρδίστηκες» στα χάχανα και τα γλυκανάλατα «καλαμπούρια» και τα άνοστα «σόκιν» που άκουσες ή ξεστόμισες ο ίδιος. Τώρα σοβαρέψου! Μάζεψε το νου σου! Δες τα λάθη που σώρεψες στη ζωή σου. Κοίταξε τις αμαρτίες σου. Λογάριασε πως για σένα έρχεται να σταυρωθεί ο Υιός του Θεού. Λάβε υπ’ όψη σου ότι «η νύχτα φεύγει, η δε ήμερα κοντεύει να έρθει» (Ρωμ. 13: 12). Η ημέρα Κυρίου η μεγάλη και σπουδαία. Η ήμερα κατά την οποία θα βρεθείς υπόλογος μπροστά στον αδέκαστο Κριτή. Σκέψου την κρίση! Φοβήσου την απόφαση! Έλα σε κατάνυξη! Κλάψε! Κλάψε σαν την γυναίκα την αμαρτωλή. Σαν τον Πέτρο. Σαν τον Δαυίδ. Ξέπλυνε με τα δάκρυα σου τον ρύπο(βρωμιά) των άθεσμων έργων σου. Αντί για χορό, κάμψε τα γόνατα. Κινούσες τα πόδια σου και πηδούσες έξαλλα κι χόρευες όπως δεν έπρεπε; Γονάτισε τώρα στην προσευχή! Γονάτισε σε προσκύνηση του μόνου προσκυνητού Θεού! Κάνε μετάνοιες, ν’ αντισταθμίσεις τα άσεμνα κινήματα και τα ανόητα πηδήματα, που σ’ έκαναν φίλο και σύντροφο του σατανά! Κι αν δεν το ‘ξερες πως «ένθα όρχησης, εκεί διάβολος» -όπως λέει ο χρυσός στη γλώσσα Ιωάννης- μάθε το τώρα και πράξε κατά το συμφέρον σου. Αντί να χτυπάς παλαμάκια, χτύπα το στήθος σου με συντριβή σαν τον Τελώνη του Ευαγγελίου. Κι αντί για «όπα!» και δεν ξέρω τι άλλο, λέγε ταπεινά: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ»(συγχώρεσέ με, Θεέ μου, τον αμαρτωλό) (Λουκ. 18: 13).
Αντί για ρούχα εξεζητημένα και ανόητους στολισμούς και μάταια κοσμήματα, ντύσου σεμνά, άπλα, ταπεινά, όπως ταιριάζει σε ανθρώπους μυαλωμένους, με φόβο Θεού! Όσο πιο λαμπρά και πολύτιμα ρούχα φοράει κανείς, όσο περισσότερο στολίζεται, τόσο πιο έντονα υπογραμμίζει τη γύμνια της ψυχής του από το «ένδυμα γάμου». Από άγιες αρετές, δηλαδή! Και χωρίς «ένδυμα γάμου», το κατέστησε σαφές ο Νυμφίος, κανείς δεν θα εισέλθει στον Νυμφώνα Του!
Και μαζί με όλα αυτά, η ελεημοσύνη ας εξαγοράζει τις αμαρτίες σου! Ελεημοσύνη όχι από τα κακώς συναγμένα, αλλ’ απ’ αυτά που θα μείνουν αφού επιστρέψεις τα κακώς αποχτημένα, με τη νόμιμη μάλιστα προσαύξηση (θυμήσου τον Ζακχαίο: «Και να ανταποδώσω όσα πήρα με απάτη στο τετραπλάσιο» (Λουκ. 19: 8). Όχι πως η ελεημοσύνη, αυτή από μόνη της, εξαγοράζει τις αμαρτίες! Τις αμαρτίες τις εξαλείφει μόνο το Αίμα Εκείνου που πάνω στο Σταυρό εξάλειψε «κατήργησε το χρεόγραφο που ήταν εναντίον μας…, και το έβγαλε από τη μέση, καρφώνοντας το στο σταυρό» (Κολασ. 2: 14). Αναδεικνύει, όμως, η ελεημοσύνη τον άνθρωπο μιμητή του Κυρίου μας, που είναι Ελεήμων και Φιλάνθρωπος. Κι έτσι ο Ελεήμων προσβλέπει με συμπάθεια στον ελεήμονα, και τον απαλλάσσει από το βάρος των πταισμάτων, και του χαρίζει το μέγα και πλούσιο έλεος!
Έχοντας εισέλθει ήδη στο «στάδιο των αρετών», την Αγία και Μεγάλη Σαρακοστή, βλέπουμε τη Χάρη του Κυρίου να μαρμαίρει (να λαμπυρίζει) μπροστά μας. Ενώπιον μας λάμπει ο φωτισμός των ψυχών. «Ιδού καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού καιρός μετανοίας». Τί θα γίνει, λοιπόν; Θ’ αποθέσουμε επί τέλους τα έργα του σκότους; Θα ντυθούμε τα όπλα του φωτός;…

Ιωσήφ, Μητροπολίτου Προικοννήσου , «Οσμή ζωής». Εκδ. Άθως
Αναδημοσίευση από http://vatopaidi.wordpress.com/

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ, Η ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ

Απ' όλους τους λειτουργικούς κανόνες που αναφέρονται στη Μεγάλη Σαρακοστή ένας είναι που έχει αποφασιστική σημασία για τη κατανόησή της, παράδοξο αλλά είναι το κλειδί. Πρόκειται για τον κανόνα που απαγορεύει τη τέλεση της Θείας Λειτουργίας στη διάρκεια της Μ. Σαρακοστής (εκτός Σαββάτου και Κυριακής), με μόνη εξαίρεση τη γιορτή του Ευαγγελισμού αν πέσει από Δευτέρα έως Παρασκευή.
Όμως αυτές τις μέρες ορίζεται να τελείται μια ειδική ακολουθία που ονομάζεται Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων.
Δεν τελείται η Θεία Ευχαριστία στις μέρες της νηστείας γιατί η τέλεσή της είναι πανηγυρική, είναι μια διαρκής κίνηση χαράς. Η Θεία Ευχαριστία σαν μυστήριο και πανηγυρισμός της Βασιλείας, σαν γιορτή της Εκκλησίας, δε συμβιβάζεται με τη νηστεία και δεν τελείται στη διάρκεια της Μ. Σαρακοστής. Τελείται όμως η Προηγιασμένη, τα Τίμια Δώρα δηλαδή, έχουν καθαγιασθεί στη Θεία Λειτουργία της Προηγούμενης Κυριακής και φυλάγονται στην Αγία Τράπεζα για να προσφερθούν τις καθημερινές, σαν χάρη και δύναμη της Βασιλείας του Θεού που ενεργεί στον κόσμο, σαν προμηθευτής της ουσιαστικής τροφής μας και των όπλων για τον πνευματικό αγώνα μας. Βρίσκεται στην καρδιά της νηστείας, είναι στ' αλήθεια το μάννα εξ ουρανού που μας διατηρεί ζωντανούς στο ταξίδι μας μέσα στην έρημο της Μεγάλης Σαρακοστής.
Πηγή: http://www.monipetraki.gr/sarakosti11.html

14 Φεβ 2010

Μέγας Βασίλειος: Περί νηστείας

Πολύτιμο δώρο του Θεού είναι η νηστεία. Θεσμός πανάρχαιος, που διατηρήθηκε σαν πατρική κληρονομιά κι έφτασε μέχρι τις μέρες μας.
Δεχθείτε τη λοιπόν με χαρά. Δεχθείτε οι φτωχοί τη σύντροφό σας. Δεχθείτε οι υπηρέτες την ανάπαυσή σας. Δεχθείτε οι πλούσιοι αυτή που σάς σώζει από τον κίνδυνο του κορεσμού και νοστιμίζει όσα η συνεχής απόλαυση ανοσταίνει.
Οι άρρωστοι δεχθείτε τη μητέρα της υγείας. Οι υγιείς την εξασφάλιση της ευεξίας. Ρωτήστε τους γιατρούς, και θα σάς πουν πως τίποτα δεν είναι τόσο αμφίβολο κι αβέβαιο όσο η υγεία. Γι’ αυτό οι συνετοί με τη νηστεία προσπαθούν να διατηρήσουν την υγεία τους και να γλυτώσουν από το συντριπτικό φορτίο της παχυσαρκίας.
Μην ισχυρίζεσαι πως δεν μπορείς να νηστέψεις, φέρνοντας σαν πρόφαση αρρώστια ή σωματική αδυναμία, αφού, από την άλλη μεριά, σ’ όλη σου τη ζωή ταλαιπωρείς το σώμα σου με την πολυφαγία. Γνωρίζω πολύ καλά πως οι γιατροί επιβάλλουν στους αρρώστους μάλλον λιτή δίαιτα και νηστεία παρά ποικιλία και αφθονία φαγητών.
Άλλωστε, τι είναι ευκολότερο για το σώμα, να περάσει τη νύχτα μ’ ένα ελαφρό δείπνο ή να πέσει στο κρεβάτι βαρύ απ’ την πολυφαγία; Μπορεί ν’ αναπαυθεί έτσι ή θα στριφογυρίζει παραφορτωμένο και ταλαίπωρο; Ποιο πλοίο μπορεί να κυβερνήσει ευκολότερα ένας καπετάνιος και να το σώσει σε μια θαλασσοταραχή, το βαρυφορτωμένο ή εκείνο που έχει το κανονικό του φορτίο; Το βαρυφορτωμένο δεν θα το βυθίσει μια μικρή τρικυμία; Έτσι και τα σώματα, όταν ταλαιπωρούνται με την πολλή τροφή, εύκολα υποκύπτουν στις αρρώστιες. Ενώ όταν τρέφονται ελαφρά, διατηρούν την καλή τους υγεία.[...]
Η νηστεία ενισχύει την προσευχή, γίνεται φτερό στην πορεία της προς τον ουρανό. Είναι μητέρα της υγείας, παιδαγωγός της νιότης, στολίδι των γηρατειών. Είναι συνοδοιπόρος των ταξιδιωτών και ασφάλεια των συγκατοίκων.[...]
Η ζωή του Τιμίου Προδρόμου ήταν μια συνεχής νηστεία. Δεν είχε ούτε κρεβάτι ούτε τραπέζι ούτε κτήματα ούτε ζώα ούτε αποθήκες τροφίμων ούτε τίποτ’ άλλο, απ’ αυτά που θεωρούνται απαραίτητα για τη ζωή. Γι’ αυτό όμως ο Κύριος διακήρυξε πως ήταν «ο σπουδαιότερος απ’ όσους γέννησαν ποτέ γυναίκες» (Ματθ. 11:11).
Η νηστεία ανέβασε στον τρίτο ουρανό και τον απόστολο Παύλο, που την απαρίθμησε ανάμεσα στα καυχήματα για τις θλίψεις του (Β’ Κορ. 11:17).
Για όλες όμως τις αρετές, κορυφαίο τύπο και υπογραμμό έχουμε τον ίδιο τον Κύριο. Ο Κύριος, λοιπόν, μετά από νηστεία σαράντα ημερών, άρχισε το έργο του εδώ στη γη (Ματθ. 4:2). Πρώτα οχύρωσε και εξόπλισε με τη νηστεία τη σάρκα, που πήρε για χάρη μας, κι ύστερα δέχθηκε τους πειρασμούς του διαβόλου. Παρόμοια κι εμείς, με νηστείες ας ετοιμαζόμαστε κι ας προγυμναζόμαστε στους αγώνες εναντίον των πνευματικών αντιπάλων.
Σε μιαν αμφίβολη πολεμική συμπλοκή, η παρουσία κάποιου συμμάχου στο πλευρό του ενός εμπολέμου προκαλεί την ήττα του άλλου. Λοιπόν, το πνεύμα και η σάρκα βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση. Με ποιο θα συμμαχήσεις; Αν συμμαχήσεις με τη σάρκα, θα εξασθενίσεις το πνεύμα. Ενώ αν συμμαχήσεις με το πνεύμα, θα υποδουλώσεις τη σάρκα. Αφού θέλεις να ισχυροποιήσεις το πνεύμα σου, δάμασε τη σάρκα με τη νηστεία. Ο απόστολος Παύλος γράφει: «Όσο ο εξωτερικός άνθρωπος (δηλαδή η σάρκα) φθείρεται, τόσο ο εσωτερικός (δηλαδή το πνεύμα) ανανεώνεται» (Β’ Κορ. 4:16).

Ο Μωυσής, για να πάρει τη νομοθεσία για δεύτερη φορά, χρειάστηκε και δεύτερη νηστεία (Εξ. 34:28).
Οι Νινευίτες, αν δεν είχαν νηστέψει οι ίδιοι και τα ζώα τους, δεν θα είχαν γλυτώσει την καταστροφή (Ιων. 3:4- 10).
Αλλά και τον Ησαύ, τι ήταν εκείνο που τον εξευτέλιζε και τον έκανε δούλο του αδελφού του; Δεν ήταν ένα φαγητό; Γι’ αυτό και μόνο πούλησε τα πρωτοτόκια του (Γεν. 25:29-34)!
Ποιοι, πάλι, άφησαν τα πτώματά τους στην έρημο; Δεν τ’ άφησαν εκείνοι που επιζήτησαν την κρεοφαγία και την καλοπέραση της Αιγύπτου (Αριθ. 11:33- 34); Όσο δηλαδή οι Ισραηλίτες έμεναν ικανοποιημένοι μόνο με το μάννα, νικούσαν τους εχθρούς τους και κανείς τους δεν αρρώσταινε. Όταν όμως θυμήθηκαν τις χύτρες με τα κρέατα και νοστάλγησαν τη δουλεία στην Αίγυπτο, τιμωρήθηκαν. Πέθαναν στην έρημο και δεν αξιώθηκαν να δουν τη γη της επαγγελίας.
Δεν φοβάσαι κι εσύ το παράδειγμα αυτό; Δεν σκέφτεσαι μήπως με την πολυφαγία αποκλειστείς από την ουράνια γη της επαγγελίας;
Η απόλαυση άφθονης και λιπαρής τροφής δημιουργεί στην ψυχή αναθυμιάσεις, που, σαν ένα πυκνό σύννεφο καπνού, εμποδίζουν το νου ν’ αντικρύσει τις ελλάμψεις του Παναγίου Πνεύματος.
Η νηστεία είναι ισχυρό όπλο εναντίον των δαιμόνων. «Αυτό το δαιμονικό γένος δεν μπορεί να διωχθεί με κανένα άλλο μέσο, παρά μόνο με την προσευχή και τη νηστεία», είπε ο Κύριος στην περίπτωση του δαιμονισμένου νέου (Μάρκ. 9:29).
Με την τροφή, τη μέθη και τα διάφορα καρυκεύματα εξάπτεται και κάθε είδος ακολασίας. Το κυνήγι της απολαύσεως μεταβάλλει τους λογικούς ανθρώπους σε άλογα ζώα.
Η κραιπάλη προκαλεί και φρικτές διαστροφές. Γίνεται αιτία ν’ αναζητούν οι ακόλαστοι τη γυναίκα στον άνδρα και τον άνδρα στη γυναίκα.
Η νηστεία ρυθμίζει και την έγγαμη ζωή. Εμποδίζει την ασυδοσία και επιβάλλει σύμφωνη εγκράτεια, για ν’ αφοσιωθούν οι σύζυγοι στην προσευχή.
Μην περιορίζεις όμως την αρετή της νηστείας μόνο στη δίαιτα. Αληθινή νηστεία δεν είναι μόνο η αποχή από ορισμένα φαγητά, αλλά η αποξένωση από τα πάθη και τις αμαρτίες: Να μην αδικήσεις κανένα. Να συγχωρήσεις τον πλησίον σου για τη λύπη που σου προξένησε, για το κακό που σου έκανε, για τα λεφτά που σου χρωστάει. Διαφορετικά, μολονότι δεν τρως κρέας, τρως τον ίδιο τον αδελφό σου. Μολονότι εγκρατεύεσαι στο κρασί, δεν εγκρατεύεσαι στις κακολογίες. Μολονότι νηστεύεις ως το βράδυ, ξοδεύεις την ημέρα σου στα δικαστήρια.
Η Αγία Γραφή αναφέρει: «Αλίμονο σ’ αυτούς που μεθάνε χωρίς κρασί» (Ησ. 28:1). Τέτοια μέθη είναι π.χ. ο θυμός, που κάνει την ψυχή να παραφρονήσει. Είναι επίσης ο φόβος, που παραλύει τη διάνοια. Γενικά, κάθε πάθος που ζαλίζει το νου είναι και μια μέθη. Ο οργισμένος μεθάει με το πάθος του. Δεν σκέφτεται ποιους έχει μπροστά του. Σαν να πολεμάει μέσα στη νύχτα, αρπάζει το καθετί, σκοντάφτει στον καθένα. Δεν ξέρει τι λέει, βρίζει, χτυπάει, απειλεί, ορκίζεται, κραυγάζει.
Αν λοιπόν θέλεις να νηστέψεις πραγματικά, πρέπει ν’ αποφύγεις όλα τα πάθη.
Πρόσεξε και κάτι άλλο: Να μη γίνει η αυριανή νηστεία αφορμή κραιπάλης σήμερα. μην καταστρέφεις με τη σημερινή ασυδοσία την αυριανή εγκράτεια.[...]
Αφού λοιπόν τέτοια αγαθά μάς προσφέρει η βασίλισσα αυτή των αρετών, ας τη δεχτούμε χωρίς καμιά κατήφεια, χωρίς κανένα γογγυσμό. Όλοι πρόθυμα ας τιμήσουμε το πνευματικό τραπέζι που μάς παραθέτει η νηστεία, εξαγνίζοντάς μας και προετοιμάζοντάς μας για την αιώνια θεία ευφροσύνη του παραδείσου.

Κυριακή της Τυρινής

Του Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Πασσᾶ, Ἱεροκήρυκος Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ὁ Χριστὸς μὲ τὸν λόγο Του, ὅπως καταγράφεται στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, συνδέει τὴ συγγνώμη καὶ τὴ συγχώρηση μὲ τὴν νηστεία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ περίοδος τῆς νηστείας, ποὺ ἀπὸ αὔριο εἰσερχόμαστε, εἶναι πρὸ πάντων περίοδος μετανοίας, προσευχῆς καὶ ἀγάπης μεταξύ μας.
Ἐὰν δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ σύνδεση, τότε ἡ νηστεία ἀπὸ μόνη της δὲν φθάνει. Ἐὰν εἶναι νὰ νηστεύουμε καὶ νὰ μὴ μετανοοῦμε· «ἐὰν εἶναι νὰ μὴν τρῶμε καὶ νὰ τρωγώμαστε ἀπὸ τὴν κακία μας καὶ νὰ μισοῦμε τὸν ἀδελφό μας, ποιὸ λοιπὸν τὸ ὄφελος ἀπὸ τὴν νηστεία μας;». Ἄρα λοιπὸν ἡ νηστεία βοηθάει τὸν ἄνθρωπο νὰ καταλαγιάσει ἀπὸ τὸ θόρυβο τῆς ζωῆς του· νὰ τὸν προσγειώσει στὴν ἀλήθεια καὶ νὰ τὸν μονοιάσει μὲ τοὺς ἄλλους. Καὶ τέλος νὰ συναισθανθεῖ τὰ λάθη καὶ τὰ πάθη του καταβάλλοντας προσπάθεια ἀπαλλαγῆς.
Σ᾿ αὐτὸ τὸ σημεῖο ἐρχόμενος ὁ ἄνθρωπος εἶναι καιρὸς νὰ θρηνήσει, γιατὶ μὲ τὴ ζωή του προσβάλλει καθημερινὰ τὸ Θεό. Καὶ μετὰ ἀπὸ τὴ συγγνώμη τῶν ἀδελφῶν, νὰ ζητήσει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Εἶναι ὅμως κάμποσοι ποὺ πιστεύουν, καὶ ἴσως πράττουν, πὼς ἡ νηστεία εἶναι μονάχα ἀποχὴ ἀπὸ ὁρισμένα φαγητά. Καὶ καθησυχάζουν τοὺς ἑαυτούς τους πὼς ἔτσι ἔχουν τελειώσει. Ὅμως κάτι τέτοιο εἶναι φανερὸ πὼς εἶναι λάθος· εἶναι μιὰ πράξη τυπική, ποὺ τῆς λείπει ἡ οὐσία.
Βεβαίως ἡ νηστεία εἶναι ἀποχὴ ἀπὸ ὁρισμένα φαγητά, μὰ δὲν εἶναι μονάχα αὐτό. Γιατί, ἂν εἶναι μόνον αὐτό, τότε δὲν θὰ εἶχε θέση ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅπως περιγράφεται στὸν προφήτη Ἰωήλ.
Νὰ τὶ λέγει ἀκριβῶς: «Τώρα λοιπόν, λέγει Κύριος ὁ Θεός μας, ἐπιστρέψατε σὲ Ἐμένα μὲ ὅλη τὴν καρδιά σας, μὲ νηστεία, θρήνους καὶ κοπετούς». Δηλαδὴ ὁ Θεὸς ζητεῖ ἐσωτερικὴ ἐπιστροφή, μετάνοια καὶ ἀλλαγή, μὰ πρὸ πάντων νηστεία μὲ δάκρυα.
Ἐτούτη ὅμως ἡ μετάνοια καὶ ἡ αἴτηση συγγνώμης ἀπὸ τὸ Θεὸ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει δίχως τὴ συγγνώμη πρὸς τὸν ἀδελφό. Δίχως τὴν ἐξάλειψη τῶν κακιῶν μας, ποὺ μᾶς διχάζουν ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ τὶς ὁποῖες ἀκριβῶς ὁ Θεὸς βδελύσσεται.
Προχωρώντας ὅμως πιὸ πέρα, ὁ Χριστὸς μίλησε γιὰ τὴν ἀφιλοχρηματία, ποὺ φυσικὰ συνδέεται μὲ τὴν νηστεία. Ἔτσι, «ὅποιος πασχίζει νὰ ᾿χει τὶς ἀποθῆκες του γεμᾶτες ἀπὸ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, αὐτὸς θὰ πρέπει νὰ ᾿χει τὴν καρδιά του ἀδειανὴ ἀπὸ ἀγάπη. Ὅσο πιὸ πολὺ γεμίζουν οἱ ἀποθῆκες, τόσο πιὸ πολὺ ἀδειάζει ἡ καρδιά». Καὶ ὅσο ἀδειάζει ἡ καρδιὰ τόσο στερεύει ἡ ἀγάπη, καὶ ἂς εἶναι γεμᾶτες οἱ ἀποθῆκες.
Μποροῦμε λοιπὸν νὰ ποῦμε πώς ἡ νηστεία γιὰ τὸν φιλοχρήματο καὶ πλεονέκτη ἔχει κάποια σημασία; Σ᾿ αὐτὸν ποὺ στέρεψε ἡ καρδιά του ἀπὸ ἀγάπη καὶ φιλανθρωπία, τί νόημα ἔχει ἡ νηστεία;
Μποροῦμε νὰ δικαιολογήσουμε τὸ δικό του φαγοπότι, τὴν καλοπέραση, σ᾿ ἕνα κόσμο καταδικασμένο σὲ διαρκῆ νηστεία. Αὐτὸς μὲν νὰ τρώει, νὰ πίνει, νὰ εὐφραίνεται καὶ οἱ ἄλλοι νὰ πεινοῦν, γιατὶ τοὺς καταδικάσαμε σὲ διὰ βίου νηστεία! Ὁ ἕνας νὰ εἶναι χορτᾶτος καὶ οἱ ἄλλοι πεινασμένοι.
Νὰ λοιπὸν πὼς ἡ νηστεία ἀποτελεῖ μιὰ καλὴ εὐκαιρία νὰ δείξουμε τὴν ἀγάπη μας πρὸς τοὺς ἄλλους. Νὰ παρέχουμε τὰ ἀγαθά μας, γιὰ νὰ χορτάσουν οἱ ἄλλοι.
Ἔτσι θησαυρίζουμε ἀγαθὰ γιὰ τὴν αἰωνιότητα, ἀφοῦ ἐμπιστευόμαστε ὅ,τι μᾶς περισσεύει στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς τονίζει πὼς ὅποιος δίνει στὸ Θεό, δανείζει στὸ Θεό. Ἔτσι, καλὸν εἶναι ν᾿ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτὴ τὴν προσκόλληση στὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Ν᾿ ἀποτινάξουμε τὸ περιττὸ καὶ τὸ ἐπὶ πλέον. Νὰ κάνουμε τὴν νηστεία μας, καθὼς ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία, καὶ ν᾿ ἁπλώσουμε τὸ χέρι μας στὸν ἀδελφὸ ποὺ ᾿χει τὴν ἀνάγκη.
Ἐὰν λοιπὸν δὲν ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὰ ὑλικὰ πράγματα, ποὺ μᾶς ἔχουν ἀπορροφήσει, τότε δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ συναντήσουμε τὸ Θεό. Γιατὶ αὐτὰ κλείνουν τὸ δρόμο καὶ μᾶς τραβοῦνε σὲ ἄλλες ἀτραπούς.
Δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ ζητήσουμε τὴ σωτηρία μας· δὲν θὰ θρηνήσουμε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας· δὲν θὰ κληθοῦμε στὴν Βασιλεία Του.
Τρώγοντας καὶ πίνοντας κάθε ἡμέρα εὐφραινόμενοι, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κατανοήσουμε τὴ σημασία τῆς νηστείας, τῆς ἐγκράτειας, θὰ περάσει ἴσως κι αὐτὴ ἡ περίοδος τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ποὺ ἀπὸ αὔριο εἰσερχόμαστε, καὶ ἐμεῖς θὰ παλεύουμε πῶς θὰ ἀπολαύσουμε περισσότερα ἀγαθά.
Ἐνῶ ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος μᾶς προτρέπει νὰ ἀρχίσουμε τὴ νηστεία χαρούμενοι· νὰ νηστεύσουμε ἀπὸ κάθε πάθος καὶ νὰ ἐντρυφήσουμε στὶς ἀρετές.

Πηγή: www.imml.gr

13 Φεβ 2010

Ο παπα-Βασίλης της ελπίδας στο Καμερούν της απόγνωσης

του Συμεών Σολταρίδη
«Ντρεπόμουν σαν άνθρωπος, σαν Ελληνας, σαν Ευρωπαίος και σαν κληρικός, όταν έβλεπα ανθρώπους σε απόσταση λίγων ωρών από την Ελλάδα να ζουν αιώνες πίσω και να πεθαίνουν στα 42 τους χρόνια, επειδή δεν έχουν τα απαραίτητα: λίγο καθαρό νερό, ένα φάρμακο για την ελονοσία και λίγο φαγητό την περίοδο της ξηρασίας».

Ο παπα-Βασίλης Τσιμούρης απ' την Κοκκινιά συμμετείχε στην ιεραποστολή με το σύλλογο «Αγιος Ιωάννης Χρυσόστομος» στο πλαίσιο του εορτασμού των 50 χρόνων Ορθόδοξης Ιεραποστολής στο Καμερούν. «Συμμετείχα με τις ευλογίες του μητροπολίτη Πειραιώς και βρέθηκα σε μια περιοχή όπου οι άνθρωποι αναζητούν τον Θεό και παρακαλούν όλους να τους μιλήσουν για τον Θεό. Κι όμως, αδυνατούμε να τους Τον εξηγήσουμε επειδή δεν πάμε και αδυνατούμε ν' ανταποκριθούμε στο αίτημά τους λόγω των δυσκολιών διαβίωσης».
Ο ίδιος σκέφτεται να πάει και να μείνει ένα διάστημα με την παπαδιά του «ανταποκρινόμενος στο αίτημα του μητροπολίτη Καμερούν Γρηγορίου, ο οποίος διακαώς επιθυμεί κληρικούς από την Ελλάδα για να διδάξουν τους εκεί κληρικούς λειτουργική, κατηχητική κ.λπ.».
Το ιεραποστολικό έργο στο Τουλούμ του Καμερούν ξεκίνησε το 1996 όταν ήταν μητροπολίτης Καμερούν ο σημερινός Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος. Χτίστηκαν κάποια σχολεία, κάποιες εκκλησίες, φτιάχτηκαν πηγάδια για την εύρεση νερού και άρχισαν να δημιουργούνται υποτυπώδεις οικισμοί από αχυρόσπιτα.
«Οι συνθήκες ζωής, δύσκολες έως άθλιες», θα σημειώσει ο παπα-Βασίλης, ο οποίος προσπάθησε συναισθηματικά φορτισμένος να μας εξηγήσει τι είναι το μοναδικό φαγητό τους, το «μίλι-μίλι», με το οποίο και ζουν.
«Είναι ένας καρπός σαν τσαμπί, που το παίρνουν από τα δένδρα, το ξηραίνουν και το αλέθουν σαν αλεύρι. Αυτό όμως βγαίνει πάντα μετά τις βροχές και υπάρχει για έξι μήνες». Ομως, όπως λέει, τι γίνεται μετά, όταν για άλλους έξι μήνες έχει ξηρασία;
Με τη βοήθεια φίλων του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και του Συλλόγου, συγκεντρώνονται τρόφιμα, κυρίως ρύζι και φάρμακα, και μ'ένα φορτηγό που διανύει απόσταση 2,5 χιλιάδων χιλιομέτρων από την έδρα του Πατριαρχείου, μοιράζονται χωρίς θρησκευτική διάκριση σε χριστιανούς, μουσουλμάνους και προγονολάτρες. Ανοίγονται πηγάδια και σκεπάζονται με καλύμματα με σκοπό να διαφυλαχτούν, χτίζονται σχολεία και διδάσκονται την επίσημη γλώσσα του κράτους, τα γαλλικά, μεταξύ των 360 τοπικών διαλέκτων, και τα μαθηματικά, ανεγείρονται εκκλησίες και γίνονται κάποια κατηχητικά.
Μετά την εκφώνηση του ιερέα σε διάφορες στιγμές ψάλλουν και δοξάζουν τον Θεό «με αλαλαγμούς και τύμπανα», λέει ο παπα-Βασίλης. «Μου θύμισε την Παλαιά Διαθήκη, όταν ο λαός ευχαριστούσε ποικιλόμορφα τον Θεό».
Μακριά από τη σύγχρονη εποχή, μη γνωρίζοντας τι είναι τρένο ή τηλεόραση, ζουν τον δικό τους Γολγοθά. Μαζί μ' αυτούς και κληρικοί-λαϊκοί, οι οποίοι δίνουν από το υστέρημά τους, το οποίο βλέπουν να μετατρέπεται σε πνευματική και υλική τροφή για ζωή.
«Οι σύγχρονοι άνθρωποι, αυτοί που ξεχνούν ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζητούν τη βοήθειά μας, ας αναλογιστούν τις ευθύνες τους... Ας βοηθήσουν για να χαρίσουν μια ζωή και ένα χαμόγελο σε κάποιο παιδί, όπως το παιδί που χαμογέλασε, όταν του χαρίσαμε μία μπάλα ποδοσφαίρου», κατέληξε, βουρκωμένος απ' τη συζήτησή μας ο παπα-Βασίλης από τη φτωχογειτονιά της Κοκκινιάς.

Από τον ημερήσιο τύπο

11 Φεβ 2010

Αρχ. Εφραίμ Παναούσης: ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΕΝΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ για να ακούσετε απόσπασμα ομιλίας π. Εφραίμ Παναούση στον Ι.Ν. Αγίας Μαρίνης Πατρών

Από το βίο του Γέροντος Παϊσίου: Νηστεία και κατάκριση

ΠΡΩΙΝΟ ΡΟΦΗΜΑ
Πρωί στο κελί του Τιμίου Σταυρού του γέροντα Παΐσιου, κοντά στη Μονή Σταυρονικήτα. Τρίτη μέρα της Σαρακοστής. Είμαστε έξω στο σκεπαστό κι ο γέροντας βράζει γάλα στο καμινέτο, πάνω σ’ ένα κούτσουρο.
Παραδίπλα είναι, πλαγιασμένα στα χόρτα, τα δύο παιδιά του Γιάννη, που ανεβήκαμε μαζί στο Αγιονόρος – ο Γιάννης κάθεται μόνος του, απέναντι στο βράχο.
Πιο εδώ είναι δυο επισκέπτες, κι αυτοί από τη Θεσσαλονίκη. Στέκονται όρθιοι, ακουμπώντας στην καστανιά. Πενηντάρηδες κι οι δυο, χλωμοί, στρυφνοί. Φαίνονται να είναι από κάποια παρεκκλησιαστική οργάνωση, γιατί κοιτάζουνε αυστηρά, κάπως επιτιμητικά τον γέροντα και σχολιάζουνε μεταξύ τους χαμηλόφωνα.
Τα παιδιά παίζουνε, κάνουνε φασαρία –οπότε γυρίζει ο Παΐσιος και τα λέει ήρεμα:
«Μην κάνετε θόρυβο, γιατί εδώ δίπλα, κάτω απ’ το χώμα, είναι κρυμμένοι Αμερικανοί και θα ξυπνήσουν και θα ‘ρθουν να μας χαλάσουν την ησυχία μας».
Τα παιδιά σταματούνε, σωπαίνουνε παραξενεμένα.
Ο Γιάννης, απέναντι, γέρνει πλάγια στο βράχο, πάνω στο σάκο του. Ανάβει τσιγάρο.
Οι δυο επισκέπτες, που φαίνονται σκληροί ευσεβιστές, συνεχίζουν να βλέπουν με αποδοκιμασία τον γέροντα που προσέχει να μη φουσκώσει και χυθεί το γάλα. Ώσπου ο ένας δεν αντέχει και λέει στον καλόγερο:
«Γέροντα Παΐσιε, είμαστε στις πρώτες μέρες της Σαρακοστής, έχουμε αυστηρή νηστεία, κι εσύ βράζεις να πιεις γάλα;»
Ο γέροντας σωπαίνει. Δεν απαντάει. Πιάνει και κατεβάζει το κατσαρόλι, γιατί το γάλα έβρασε. Μετά πάει στο κελί, φέρνει έξι μικρά, παλιά, πορσελάνινα φλιτζανάκια, τα βάζει μερακλίδικα στη σειρά κι αδειάζει με προσοχή το γάλα μέσα σ’ αυτά. Περιμένει λίγο να κρυώσει, ενώ όλοι τον κοιτάζουνε με απορία, σιωπηλοί.
Οι δυο ευσεβιστές τα βλέπουνε όλα αυτά με αποστροφή, γιατί σκέφτονται ότι αφού είμαστε όλοι εδώ οι επισκέπτες, έξι και τα φλιτζανάκια, άρα και σ’ αυτούς θα τολμήσει ο καλόγερος να προσφέρει γάλα, τέτοιες μέρες σκληρής νηστείας.
Ο γέροντας Παΐσιος παίρνει τα γεμάτα φλιτζανάκια ένα-ένα, τα βάζει σ’ ένα ξύλινο δίσκο, τα κουβαλάει και τ’ αφήνει σε απόσταση εφτά μέτρων, στο χώμα, στην άκρη ενός θάμνου.
Τ’ ακουμπάει όλα εκεί, στη σειρά, έπειτα έρχεται, κάθεται δίπλα μας και αρχίζει να κάνει με το στόμα του κάτι σιγανά, παράξενα σφυρίγματα, κοιτάζοντας προς τους θάμνους.
Δεν περνούνε λίγα λεπτά, και πιο εκεί, μέσα από τα τσαλιά, βγαίνει πολύ προσεκτικά μια οχιά και ύστερα πέντε μικρά φιδάκια –τα παιδιά της.
Κρατάω την αναπνοή μου.
Τα φίδια έρχονται, πλησιάζουν όλα, ένα-ένα, σέρνοντας, περνούνε δίπλα μας, πάνε σιγά-σιγά στα φλιτζανάκια, κι αρχίζουν ήρεμα να πίνουν, να ρουφούνε το πρωινό γάλα τους…

Πηγή: ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ, Επί ψύλλου κρεμάμενος, Κέδρος 2003

Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ: «ΕΝΑΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ»

Με την παρακολούθηση των ακολουθιών, με τη νηστεία, ακόμα και με την προσευχή σε τακτά διαστήματα δεν εξαντλείται η όλη προσπάθεια στη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής. Ή μάλλον για να είναι όλα αυτά αποτελεσματικά και να έχουν νόημα, πρέπει να υποστηρίζονται και από αυτή την ίδια τη ζωή. Χρειάζεται δηλαδή ένας «τρόπος ζωής» που να μην έρχεται σε αντίθεση με όλα αυτά και να μην οδηγεί σε μια «διασπασμένη» ύπαρξη. Στο παρελθόν, στις ορθόδοξες χώρες η ίδια η κοινωνία πρόσφερε μια τέτοια υποστήριξη με τον συνδυασμό που είχε στα έθιμα, στις εξωτερικές αλλαγές, με τη νομοθεσία, με τους δημόσιους και ιδιωτικούς κανονισμούς, με όλα δηλαδή όσα περιλαμβάνονται στη λέξη πολιτισμός. Κατά τη Μεγάλη Σαρακοστή ολόκληρη η κοινωνία αποδεχόταν ένα συγκεκριμένο ρυθμό ζωής, ορισμένους κανόνες που υπενθύμιζαν στα άτομα-μέλη της κοινωνίας την περίοδο της Σαρακοστής. Στη Ρωσία, λόγου χάρη, δεν μπορούσε κανείς εύκολα να ξεχάσει τη Σαρακοστή γιατί οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούσαν διαφορετικά αυτή την περίοδο, τα θέατρα έκλειναν και, σε παλιότερους καιρούς, τα δικαστήρια ανέβαλλαν τη λειτουργία τους. Φυσικά όλα αυτά τα ερεθίσματα από μόνα τους, είναι φανερό, ότι δεν ήταν δυνατό να αναγκάσουν τον άνθρωπο να οδηγηθεί στη μετάνοια ή σε μια πιο ζωντανή θρησκευτική ζωή. Άλλα όμως δημιουργούσαν μια ορισμένη ατμόσφαιρα — ένα είδος σαρακοστιανού κλίματος — όπου η ατομική προσπάθεια γινόταν ευκολότερη. Ακριβώς επειδή είμαστε αδύναμοι χρειαζόμαστε τις εξωτερικές υπενθυμίσεις, τα σύμβολα, τα σημάδια, φυσικά πάντα υπάρχει ο κίνδυνος αυτά τα εξωτερικά σύμβολα ν' αποκτήσουν αυτοτέλεια, να γίνουν αυτοσκοπός, και έτσι αντί να είναι απλά μια υπενθύμιση, να γίνουν για την κοινή αντίληψη το μόνο περιεχόμενο της Μεγάλης Σαρακοστής. Αυτόν τον κίνδυνο τον έχουμε επισημάνει παραπάνω όταν μιλήσαμε για τις εξωτερικές συνήθειες και τα πανηγύρια που αντικαθιστούν τη γνήσια προσωπική προσπάθεια. Αν όμως καταλάβουμε σωστά αυτές τις συνήθειες τότε θα γίνουν ο «κρίκος» που συνδέει την πνευματική προσπάθεια με τη ζωή.

π. Αλέξανδρος Σμέμαν, Μεγάλη Σαρακοστή, Πορεία προς το Πάσχα, εκδ. Ακρίτας

10 Φεβ 2010

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ, η ψυχωφελής, Αρχιμ. Συμεών Βενετσιάνου


Το απόγευμα της Κυριακής της Τυρινής ψάλλεται στους Ναούς μας ο Εσπερινός της Συγγνώμης. Στην πραγματικότητα με την Ακολουθία αυτή μπαίνουμε στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Ή πρώτη επαφή των πιστών με την κατανυκτικότητα των ημερών που θα ακολουθήσουν, γίνεται στον Εσπερινό αυτό. Είναι η επίσημη είσοδος στη χαρμολύπη, σ' αυτή τη μοναδική σύνθεση των καταστάσεων της ψυχής, όπου η θλίψη και το πένθος για τα προσωπικά μας ανομήματα συναντούν -σε μιά θαυμαστή ενότητα- τη χαρά της μετανοίας και την αγαλλίαση της συγχώρησης από τον Θεό...
...Σύμφωνα με μία άποψη, το μωβ χρώμα -που πλέον πρυτανεύει τη σαρακοστιανή περίοδο- προκύπτει από την ανάμιξη του μαύρου και του κόκκινου. Το μαύρο είναι το χρώμα της λύπης, το κόκκινο είναι το χρώμα της χαράς. Η σύνθεσή τους, το μωβ, υποδηλώνει το πνεύμα της χαρμολύπης, το όποιο έντονα βιώνει ο πιστός μέσα στη Σαρακοστή...
...Μέσα από συγκεκριμένους δρόμους που καλείται ο χριστιανός να διανύσει στις πέντε εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής, η Εκκλησία σαν στοργική μάννα και άριστη παιδαγωγός χειραγωγεί τον καθένα μας σε μυστική και ουσιαστική βίωση της ερημικής δοκιμασίας του Χρίστου και επαναπροσδιορισμό των αληθινών συντεταγμένων της πνευματικής ζωής.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

6 Φεβ 2010

Μέλλουσα Κρίση

Από τον Γέροντα Παΐσιο
- Γέροντα, πως εξαγνίζεται η ψυχή;
- Όταν ο άνθρωπος εργασθή τις εντολές του Θεού, κάνη δουλειά στον εαυτό του και καθαρισθή από τα πάθη, τότε ο νους φωτίζεται, φθάνει σε ύψος θεωρίας, και η ψυχή λαμπρύνεται και γίνεται όπως ήταν πριν από την πτώση των Πρωτοπλάστων. Σε τέτοια κατάσταση θα βρίσκεται μετά την ανάσταση των νεκρών. Μπορεί όμως ο άνθρωπος να δη την ανάσταση της ψυχής του πριν από την κοινή ανάσταση, αν καθαρισθή τελείως από τα πάθη. Το σώμα του τότε θα είναι αγγελικό, άυλο, και δεν θα νοιάζεται για τροφή υλική.
- Γέροντα, πως θα γίνη η μέλλουσα Κρίση;
- Στην μέλλουσα Κρίση θα αποκαλυφθή σε μια στιγμή η κατάσταση του κάθε ανθρώπου και μόνος του καθένας θα τραβήξη για ‘κει που είναι. Καθένας θα βλέπη σαν σε τηλεόραση τα δικά του χάλια και την πνευματική κατάσταση του άλλου. Θα καθρεφτίζη τον εαυτό του στον άλλον και θα σκύβη το κεφάλι και θα πηγαίνη στην θέση του. Δεν θα μπορή λ.χ. να πη μια νύφη που καθόταν μπροστά στην πεθερά της σταυροπόδι και η πεθερά της με σπασμένο πόδι φρόντιζε το εγγονάκι: «γιατί, Χριστέ μου, βάζεις την πεθερά μου στον Παράδεισο κι εμένα δεν με βάζεις;», επειδή θα έρχεται μπροστά της εκείνη η σκηνή. Θα θυμάται την πεθερά της που στεκόταν όρθια με σπασμένο πόδι και φρόντιζε το εγγονάκι της και δεν θα έχη μούτρα να πάη στον Παράδεισο, αλλά ούτε και θα χωράη στον Παράδεισο. Ή οι μοναχοί θα βλέπουν τις δυσκολίες, τι δοκιμασίες είχαν οι κοσμικοί και πως τις αντιμετώπισαν και, αν δεν έχουν ζήσει σωστά, θα σκύψουν το κεφάλι και θα τραβήξουν μόνοι τους για εκεί που θα είναι. Θα δουν εκεί οι μοναχές, που δεν ευαρέστησαν στον Θεό, ηρωίδες μάνες, που ούτε υποσχέσεις έδωσαν, ούτε τις ευλογίες και τις ευκαιρίες τις δικές τους είχαν, πως αγωνίσθηκαν και σε τι κατάσταση πνευματική έφθασαν, και εκείνες, καλόγριες, με τι μικροπρέπειες ασχολούνταν και βασανίζονταν, και θα ντρέπωνται! Έτσι μου λέει ο λογισμός ότι θα γίνη η Κρίση. Δεν θα πη δηλαδή ο Χριστός: «έλα εδώ εσύ, τι έκανες;» ή «εσύ θα πας στην κόλαση, εσύ στον Παράδεισο», αλλά ο καθένας θα συγκρίνη τον εαυτό του με τον άλλον και θα τραβήξη για εκεί που θα είναι.

5 Φεβ 2010

6η Ενοριακή Σύναξη Νέων

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Στην 6η νεανική ενοριακή σύναξή μας, η οποία θα πραγματοποιηθεί στο Πνευματικό μας Κέντρο την Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010 και ώρα 7 μ.μ., καλεσμένος ομιλητής θα είναι ο αρχιμανδρίτης Σπυρίδων Πέτρου, αδελφός του Ιερού Ησυχαστηρίου Αναστάντος Χριστού Πειραιώς, και θα πραγματευθεί το θέμα: «Μπροστά στην αιωνιὀτητα». Η παρουσία σας θα μας χαροποιήσει ιδιαίτερα.


4 Φεβ 2010

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ: Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού

Άλλοτε διαβάζαμε τα μαθήματά μας, κάναμε την προσευχή μας
και λέγαμε πως δυο και δυο κάνουν τέσσερα.
Τώρα, δυο λουλούδια και δύο αχτίνες δεν κάνουν τέσσερα
- κάνουν την ψυχή μας.
Κ’ ένα τριαντάφυλλο και μια πεταλούδα δεν κάνουν δύο
- κάνουν ένα Θεό.
Κ’ ένας Θεός κάνει όλα.
Λοιπόν η ψυχή μας με την ψυχή του Θεού πόσα κάνει;
Ο δάσκαλος δεν ξέρει.
Εμείς το ξέρουμε πως κάνει: ένα.
Το διαβάσαμε σήμερα στο ανοιχτό βιβλίο του ήλιου, σήμερα που
                                                       ξεχάσαμε όλα τα βιβλία.

Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού, Δοκιμασία, Π.Α΄, σσ. 357-8

ΒΙΒΛΙΟ: π. Φιλόθεος Φάρος, ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ, εκδ. Ακρίτας

H άμεση προσωπική συνάντηση κάθε ανθρώπου με τον αναστημένο Χριστό είναι βασική επιδίωξη της πνευματικής ζωής και ο άνθρωπος έχει πνευματική ζωή στό ποσοστό που έχει συναντήσει τον αναστημένο Χριστό...

Επειδή λοιπόν η συνάντηση του άνθρωπου με τον αναστημένο Χριστό έχει τόση σημασία, η Εκκλησία ανέπτυξε και προσφέρει έναν τρόπο, μια πορεία (τη λειτουργική) που κάνει δυνατή αυτή τη συνάντηση για όποιον την ακολουθήσει...
Η λειτουργική ζωή της Εκκλησίας δεν είναι ούτε ευκαιρία για αποδραστικές μεταρσιώσεις, ούτε μία μαγική και άλογη διαδικασία, αλλά είναι ένας τρόπος με τον οποίο η Χάρη του Θεοϋ, που εκπηγάζει από το λυτρωτικό έργο του Ιησού Χριστού, προσλαμβάνει και μεταμορφώνει, με τη συναίνεση του ανθρώπου, την ανθρώπινη κατάντια...
Ακολουθώντας ακριβώς τις λειτουργικές ευκαιρίες τις επιλεγμένες από την Εκκλησία μας, "με σοφία που προκαλεί ίλιγγο" της περιόδου πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το Πάσχα, ο συγγραφέας αναζητεί, αναλύει και ερμηνεύει για τον καθένα μας, με το γνωστό διεισδυτικό πνεύμα και την απλή και προσιτή σε όλους γλώσσα του, τα μηνύματα της πνευματικής πανδαισίας των ημερών αυτών: Ενα θαυμάσιο βοήθημα για όσους επιθυμούν να συμμετάσχουν ενεργά σ' αυτή την πανδαισία!
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

2 Φεβ 2010

Η εικόνα της Υπαπαντής του Ιησού Χριστού

Η εορτή της Υπαπαντής του Ιησού χριστού, είναι μία από τις αρχαιότερες εορτές της Εκκλησίας μας (άρχισε να γιορτάζεται το 518 μ.Χ.). Υπαπαντή (ή διαφορετικά Υπαντή) σημαίνει υποδοχή. Δηλαδή ο δίκαιος Συμεών ο πρεσβύτης, υπέργηρος πλέον, υποδέχεται στα χέρια του τον Χριστό σαν βρέφος τεσσαράκοντα ημερών.
Στην εικονογραφία της Υπαπαντής ο Συμεών κρατεί με ευλάβεια και δέος το βρέφος, γιατί γνώριζε από την προφητεία ότι Αυτό είναι ο ίδιος ο Θεός με σάρκα ανθρώπου, τον οποίο θα έβλεπε πριν πεθάνει. Γι' αυτό λέγει το «νυν απολύεις....» που το καθιέρωσε η Εκκλησία μας στην ακολουθία του Εσπερινού, λίγο πριν την «απόλυση» δηλαδή κοντά στο τέλος.
Στην εικόνα της Υπαπαντής η Παναγία συνοδεύεται από τους γέροντες γονείς της (Ιωακείμ και Άννα) και προσφέρει με χαρά το βρέφος στον λειτουργό του Θεού, τον Συμεών. Γιατί έπρεπε να τηρήσει τον νόμο και εδώ ο Χριστός, όπως τον τήρησε σε όλα, ώστε να αγιασθεί ο νόμος. Έτσι η Εκκλησία μας καθιέρωσε την ακολουθία του «Σαραντισμού», όπου οι μητέρες βγάζουν για πρώτη φορά το παιδί τους από το σπίτι, σαράντα ημερών βρέφος και το πηγαίνουν στην Εκκλησία, για να το ευλογήσει ο ιερέας και να λάβει την χάρη από την προσκύνηση των ιερών εικόνων.
Στην παράσταση επίσης διακρίνουμε ένα «ειλητάριο» δηλαδή ένα ανοιχτό χαρτί, που το κρατεί η Αγία Άννα, και γράφει το κείμενο: «Τούτο το βρέφος ουρανόν και γην εστερέωσε», δηλαδή τον ομολογεί σαν τέλειο και προαιώνιο Θεό, και Δημιουργό του Παντός.
Είναι μεγάλη η εορτή της Υπαπαντής για την Εκκλησία μας. Οι θαυμάσιοι και χαρμόσυνοι ύμνοι που ψάλλονται επί οκτώ ημέρες, από τις 2 μέχρι και τις 9 Φεβρουαρίου που αποδίδεται, δηλαδή που τελειώνει, που επισφραγίζεται, εξυμνούν το ιερό γεγονός και αφήνουν σε όλους μας ιερά μηνύματα.

ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ

Στον κύκλο των εορτών του λειτουργικού χρόνου κάποια γεγονότα τού σωτηριολογικού κύκλου έχουν μιά ιδιαίτερη σπουδαιότητα αφού μέσα απ' αυτά σαν από χαραμάδες ατενίζουμε το φιλάνθρωπο σχέδιο της θείας του Θεού βουλής για τη λύτρωσή μας. Ξεκινούν από την εκπλήρωση της αρχαίας βουλής με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, γευόμαστε την χαρά της Γεννήσεως και τώρα την συνάντηση με την εκπλήρωση των νομικών διδαχών την ημέρα της Υπαπαντής και συνεχίζονται, είτε στον κύκλο των κινητών, είτε σ' αυτόν των ακινήτων εορτών.
Η Υπαπαντή αποτελεί κι αυτή ένα σταθμό στην πορεία της ζωής τού νέου Βρέφους και συμβαίνει σαράντα ημέρες μετά την Γέννηση.
Υπαπαντή θα πει προϋπάντηση, (από το ρήμα υπαπαντών, υπ>ό + απαντώ) και έχει σχέση με δύο περιστατικά, πού βρίσκουν την εκπλήρωσή τους την μέρα αυτή. Το πρώτο ήταν η νομική υποχρέωση. Κάθε Εβραίος πατέρας είχε την υποχρέωση από τον Μωσαϊκό Νόμο να προβεί στον εξαγιασμό και αφιέρωση του πρωτοτόκου αρσενικού του παιδιού. Από το βιβλίο της Εξόδου (13, 1, 12-13) πληροφορούμαστε, ότι ο Θεός, μετά την θανάτωση των πρωτοτόκων παιδιών των Αιγυπτίων, διέταξε τους Εβραίους να αφιερώνουν σ' Αυτόν, "πάν άρσεν διανοίγον μήτραν". Αλλά και όταν στήθηκε η Σκηνή τού Μαρτυρίου και ανέλαβαν την ιερατική υπηρεσία της οι Λευίτες (Αριθμ. 3, 11), πάλι ο Θεός δίνει εντολή, ώστε να διατηρηθεί ζωντανή στην κάθε εβραϊκή καρδιά η έννοια τού δικαιώματός Του πάνω στα πρωτότοκα αγόρια να εξαγοράζονται (Αριθμ. 18, 15-16) αντί πέντε σίκλων (σίκλος, μονάδα βάρους) από χρυσό ή άργυρο, και αντιστοιχούσε σε βάρος 14,5 γραμμάρια.
Ο Νόμος ακόμη όριζε, ότι η γυναίκα πού γεννούσε αρσενικό παιδί ήταν για επτά μέρες, μέχρι την περιτομή αυστηρά ακάθαρτη, και παρέμενε ακόμη ακάθαρτη, (όχι αυστηρά) για άλλες τριάντα τρείς ημέρες. Στο διάστημα αυτό δεν έπρεπε να πλησιάσει κάτι πού ήταν ιερό, αλλά ούτε και της ήταν επιτρεπτό να μπει στο χώρο τού Ναού. Μετά την τεσσαρακοστή μέρα έπρεπε να προσέλθει στο Ναό και να προσφέρει "αμνόν ενιαύσιον άμωμον εις ολοκαύτωμα καί νεοσσόν περιστεράς ή τρυγόνα περί αμαρτίας επί την θύραν της Σκηνής του Μαρτυρίου προς τον ιερέα" (Λευιτ. 12, 7-8). Ο ιερέας μέσα από την πράξη της ιερουργίας προέβαινε σε εξιλεωτική θυσία για τον καθαρισμό της και την αφιέρωση τού παιδιού της στο Θεό. Αυτή την νομική υποχρέωση έπρεπε να εκπληρώσει και η Παναγία, που με τη συνοδεία τού Ιωσήφ, έρχεται στα Ιεροσόλυμα κρατώντας στην αγκαλιά το Βρέφος της και μαζί τούς νεοσσούς για την θυσία του καθαρισμού. Το γεγονός αυτό το αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς (2, 22-25).