Ο Αλ. Παπαδιαμάντης γράφει για την Ξενοφωντινή Σκήτη

…Όταν επεσκέφθην νέος τον Άθωνα, εκεί, όταν διέτριψα επί εβδομάδας εις την σκήτην την Ξενοφωντινήν, κειμένην ημισείας ώρας δρόμον υψηλότερον του ρωσσικού μοναστηρίου, γύρω εις την καλύβην του Νήφωνος του Δοχειαρίτου, όπου εφιλοξενούμην -ήτο ο μακαρίτης πατριώτης μου και πιστός φίλος δι’ εμέ-, όλαι αι γειτονικαί μας καλύβαι ανήκαν εις αλλογλώσσους. Εκάστη καλύβη ασκητών, μικρά ή μεγάλη, έχει περιοχήν ολόγυρα, άμπελον, κήπον, ελαιώνα. Μέσα δε έχει μεταξύ των κελλίων της ευκτήριον οίκον ή ναΐσκον. Πανωκέφαλά μας, προς ανατολάς, ήτο η καλύβη του παπα-Σεραφείμ, Βουλγάρου, ή μάλλον Γραικοβουλγάρου. Αριστερά μας, προς δυσμάς, Παΐσιος Ρώσσος, και δεξιά μας, προς μεσημβρίαν, ο παπα-Ειρηναίος, άλλος Ρώσσος. Όλοι ούτοι, πλην του Βουλγάρου παπα-Σεραφείμ, δεν ήξευρον ούτε κρα ρωμέικα …

Από το διήγημα «Αγάπη στον κρεμνό»
πηγή: Αγιορείτικες Μνήμες