Γέροντας Παϊσιος, “Νά κάνουμε τό καλό άπό αγάπη γιά τον Χριστό”

- Γέροντα, φοβάμαι, όταν σκέφτoμαι τά δύσκολα χρόνια πού περιμένουμε.
- Τί φοβάσαι, μήπως πάς στην κόλαση και βασανίζεσαι μαζί μέ τά ταγκαλάκια;
Τό νά λές: βοήθησε με, Χριστέ μου, νά πάω στον Παράδεισο, γιά νά μή Σέ στενοχωρήσω, γιατί είναι βαρύ μετά άπό όσα έκανες γιά μένα νά μέ νιώθης στην κόλαση, αυτό τό καταλαβαίνω.  Αλλά νά θέλεις νά πάς στον Παράδεισο, γιά να βολευτής, αυτό δεν έχει φιλότιμο. Δεν τό λέω αυτό, γιά νά αφήσουμε ρέμπελη τήν ζωή μας, νά κάνουμε αταξίες και νά πάμε στην κόλαση, αλλά πολλές φορές μπαίνει μιά προσπάθεια: νά  κάνω  τό  καλό,  γιά  νά  μή  χάσω  τόν  Παράδεισο.  Άν  έχουμε  φιλότιμο,  θα σκεφθούμε: Τόσοι άνθρωποι θά πάνε στην κόλαση, οι καημένοι, πού και σ’ αυτήν τήν ζωή δεν ένιωσαν λίγη αληθινή χαρά, κι έγώ θά σκεφθώ τόν εαυτό μου;. Ειλικρινά σας λέω, δεν μέ απασχολεί που θά πάω. Τόν εαυτό μου τόν έχω πετάξει. Όχι ότι θέλω νά είμαι μακριά από τόν Χριστό καί γι’ αυτό δέν μέ απασχολεί άν πάω στον Παράδεισο, άλλα δέν είναι σκοπός μου νά κάνω τό καλό, γιά νά πάω στον Παράδεισο. Καί νά μέ πετάξης, λέω, Χριστέ μου, ευχαριστημένος θά είμαι δέν αξίζω γιά τόν Παράδεισο.
Σήμερα ή ζωή μας έγινε άχαρη καί δύσκολη, γιατί λιγόστεψε ό ηρωισμός, τό
φιλότιμο. Ακόμη καί πνευματικοί άνθρωποι σκέφτονται μπακαλίστικα. Φθάνουν νά ζουν μία ζωή  δήθεν  πνευματική. Κοιτάνε νά απολαύσουν ό,τι  θέλουν,  μέχρι  εκεί  πού  δέν  κολάζονται. Λογαριάζουν:  Αυτό  κολάζει;  δέν  κολάζει.  Άρα  μπορώ  νά  τό  απολαύσω.  Στο  θέμα  τής νηστείας  π.χ.  λένε:  Αύριο  είναι Παρασκευή. Έ, απόψε μπορώ νά φάω κρέας  μέχρι δώδεκα παρά  πέντε  τήν  νύχτα  φέρε  λοιπόν  νά  φάμε.  Μετά τις δώδεκα όμως δέν  κάνει  αλλάζει  ή μέρα είναι αμαρτία. Δηλαδή, θέλουν καί τόν Παράδεισο νά μή χάσουν, άλλα καί αυτήν τήν ζωή νά  τήν  απολαύσουν.  Έτσι  αντιμετωπίζουν  καί  τήν  αμαρτία  καί  τήν  κόλαση  μέ  τρόπο μπακαλίστικο.  Άν  όμως  σκέφτονταν  φιλότιμα,  θά  έλεγαν:  Ό  Χριστός  σταυρώθηκε  καί
υπέφερε τόσα γιά μένα κι έγώ πώς νά Τόν πληγώσω μέ μιά αμαρτωλή πράξη μου; Δέν θέλω νά πάω στην κόλαση, όχι γιά τίποτε άλλο, άλλα γιατί δεν θά αντέξω νά στενοχωριέται ό Χριστός, πού θά είμαι στην κόλαση.
Νά μην κάνουμε το καλό μέ υπολογισμό, γιά νά πάρουμε μισθό, άλλα νά άγωνιζώμαστε άπό  αγάπη  γιά  τον  Χριστό.  Ο,τι  κάνουμε,  νά  τό  κάνουμε  καθαρό,  γιά  τον  Χριστό  νά προσέχουμε νά μην έχει μέσα τό ανθρώπινο στοιχείο, φιλαυτία, ιδιοτέλεια κ.λπ. Νά έχουμε στον νου μας ότι ό Χριστός μας  βλέπει, μάς παρακολουθεί, και νά προσπαθούμε νά μην Τον στενοχωρούμε. Διαφορετικά ξεφτύζει καί ή πίστη μας καί ή αγάπη μας. Και  αν  εξετάσουμε  αυτά  πού  κάνουμε  στην  πνευματική  ζωή,  άσκηση,  νηστεία, αγρυπνία κ.λπ., θά δοϋμε ότι όλα βοηθούν νά έχουμε καί καλή σωματική υγεία. Κοιμάται κανείς σε σκληρό  κρεββάτι;  Καί  οι  γιατροί  συνιστούν:  Νά  κοιμάσαι  σε  σκληρό  στρώμα,  γιατί  δέν ωφελεί νά κοιμάσαι στά μαλακά. Ή κάνει μετάνοιες; Οί άλλοι κάνουν γυμναστική, γιά νά δυναμώσουν  οί μύες.  Κοιμάται  λίγο;   Ό  πολύς  ύπνος  αποχαυνώνει  τόν  άνθρωπο.  Αυτός είναι  κοιμισμένος,  ό  άλλος  είναι  ξύπνιος,  δέν  λένε;  Δηλαδή  τά  πνευματικά  πού  κάνει  τόν βοηθούν καί στην σωματική του υγεία. Υστερα ή εγκράτεια βοηθάει πολύ τόν άνθρωπο. Βλέπεις, καί όσοι ασχολούνται μέ έρευνες κ.λπ. κοιτάζουν νά ζουν αγνή ζωή,  νά  μήν είναι  ζαλισμένοι, γιά  νά  έχουν  διαύγεια.  Έμεϊς  βέβαια  δέν  έγκρατευόμαστε  γι’  αυτόν  τόν  λόγο,  άλλα  μέσα άπό αυτά  τά πνευματικά πού κάνουμε βγαίνει καί αυτό τό όποιο επιδιώκουν οί κοσμικοί. Κάνουμε τό πνευματικό καί μέσα άπό τό πνευματικό βγαίνει καί ή υγεία τού σώματος.

Πηγή: Οι Γέροντες της Εποχής μας