Ἀρχιμ. Καλλίνικος Μαυρολέων, Γιατί άργησε το Κατηχητικό;

Θά ‘θελα σήμερα νά σχολιάσω τή φράση πού ἄκουσα ἀπό ἕνα δεκάχρονο παιδί, ὅταν μέ ἐντολή τοῦ Σεβ. Μητροπολίτη μας τίς τελευταῖες ἡμέρες τῆς Σαρακοστῆς ἐπισκέφθηκα ἕνα ἀπό τά χωριά τῆς ἀκριτικῆς Μητροπόλεως στήν ὁποία ὑπηρετῶ καί ἡ ὁποία μέ ἔβαλε σέ πολλές σκέψεις… Ἄς πάρουμε ὅμως τά πράγματα ἀπό τήν ἀρχή. Λίγες μέρες πρίν τή Μεγαλοβδομάδα συζητούσαμε μέ τά παιδιά τοῦ Κατηχητικοῦ, στό μικρό αὐτό χωριό, γιά τήν ἐξομολόγηση καί μιά κι αὐτή θά ἦταν ἡ πρώτη φορά στή ζωή τους πού θά συμμετεῖχαν στό Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως, μέ διάφορους τρόπους προσπαθοῦσα νά τούς βοηθήσω νά νιώσουν τήν ἔννοια τῆς ἁμαρτίας, τήν ἀνάγκη τῆς ὁμολογίας, τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατέρα, μέ δυό λόγια νά προετοιμαστοῦν κατάλληλα γιά τή μεγάλη αὐτή ὑπόθεση τῆς ζωῆς τους.
Πέρασαν λίγες ἡμέρες καί ἐπισκέφθηκα καί πάλι τό χωριό, γιά τήν ἐξομολόγηση τῶν παιδιῶν καί μόνο, αὐτή τή φορά. Παρόλο πού γνωρίζω καλά τό ἀπόρρητο τοῦ Μυστηρίου, τό ὁποῖο καί ἀσφαλῶς δέν πρόκειται νά παραβῶ, θέλω νά σᾶς μεταφέρω τή φράση ἑνός παιδιοῦ, γιατί τή θεωρῶ πολύ σημαντική!
Ὅλα τά παιδιά μας εἶναι γνωστό μέ πόση εἰλικρίνεια ἐξομολογοῦνται! Πώς δέ διστάζουν νά παραδεχτοῦν τά σφάλματά τους καί νά ὁμολογήσουν, μέ ἀφοπλιστική μάλιστα, κάποτε-κάποτε εἰλικρίνεια τά λάθη καί τά παραπτώματά τους! Ἐκεῖ, λοιπόν, κι ἐνῶ ἄκουγα τίς ἁμαρτίες τοῦ μικροῦ παιδιοῦ, ἄκουσα καί τή… “δικαιολογία” γι’αυτές: “Μέ συγχωρεῖτε, πάτερ, ἀλλά τότε δέν εἶχε Κατηχητικό καί δέν ἤξερα. Τά ἔκανα αὐτά γιατί ἄργησε τό Κατηχητικό…!”
Δέ θέλω νά σᾶς κρύψω, ὅτι ἔνιωσα σάν νά ἔπεσε πάνω μου κεραυνός! Σά νά ἔφταιγα ἐγώ, πού τόσα χρόνια ἄργησα νά πάω σ’αὐτό τό χωριό καί δέν εἶχε μάθει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ κι ἁμάρταινε ἐξαιτίας μου αὐτό τό παιδί! Ἔνιωσα ὅτι φταίγαμε ὅμως κι ὅλοι μας, πού δέ φροντίσαμε νά ὑπάρχει σέ κάθε χωριό τό Κατηχητικό!
Γιατί αὐτή εἶναι ἡ δύναμη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, πού ἀκούγεται στό Κατηχητικό! Ν’ ἀλλάζει, νά μεταμορφώνει τούς ἀνθρώπους. Νά τούς παίρνει ἀπό τό σκοτάδι, στό φῶς. Ἀπό τό θάνατο, στή ζωή!
Γιατί, πόσα καί πόσα δέ ζοῦν τά παιδιά μας στά Κατηχητικά, στίς ὑπέροχες αὐτές συνάξεις τῆς Ἐκκλησίας μας;
Μά μόνο τά ὅσα ἔζησα προσωπικά ἐγώ στό Κατηχητικό στήν εὐλογημένη ἐκείνη ἐνορία μου στόν Πειραιᾶ, καί ὡς μαθητής, ἀλλά κι ἀργότερα ὡς Κατηχητής, εἶναι τόσα πολλά! Τόσο ὑπέροχα! Τόσο θαυμαστά, πού κάθε μέρα γίνονται ἀφορμή νά δοξάζω τό Θεό καί γιά τούς ἀνθρώπους πού ἔστειλε στή ζωή μας καί γιά τίς πάμπολλες εὐκαιρίες πού μᾶς ἔδωσαν μέ τό ἐμνπευσμένο καί ἀπό τό Θεό καθοδηγούμενο ἔργο τους!
Γιατί, πῶς νά ξεχάσω τίς μοναδικές λατρευτικές ἐμπειρίες πού ζήσαμε μαζί; Τή συμμετοχή μας στούς ἑσπερινούς, στά ἀπόδειπνα, στίς τόσες καί τόσες ἀκολουθίες, στίς ἀγρυπνίες… Τίς ἀτέλειωτες ὧρες  στά Νεανικά Κέντρα, στό παιχνίδι, στήν παρέα, στήν καλή συναναστροφή… Στίς κάθε εἴδους ἐκδηλώσεις, πού δημιουργούσαμε καί ζούσαμε μαζί σ’ὅλες τίς ἐνορίες -γιατί εἴμαστε καί τό νιώθαμε αὐτό, ἀδελφοί! – στίς γιορτές νεολαίας, στό “Βεάκειο”, στίς ἐκδρομές… Τί νά πρωτοθυμηθῶ, τί νά ξεχάσω…
Ὅλη αὐτή ἡ ζωή μᾶς ἕνωσε μέ τό Χριστό βαθιά, μᾶς ἕνωσε καί μεταξύ μας! Κι ἄς εἴμαστε σήμερα ἄλλος ἐδῶ κι ἄλλος ἐκεῖ, σκορπισμένοι στά πέρατα τοῦ κόσμου, νιώθουμε πάντοτε ζωντανή αὐτή τήν ἀδελφοσύνη πού μᾶς χάρισε τό Κατηχητικό! Νιώθουμε πάντοτε ἑνωμένοι, ἀφοῦ -ὅσες θάλασσες, πελάγη καί ὠκεανοί κι ἄν μᾶς χωρίζουν- μᾶς ἑνώνει γλυκύτατα ἡ προσευχή! Κι ἡ κατασκήνωση; Τό καλύτερο κομμάτι τῆς ζωῆς μας; Ἡ κοινή ζωή, γιά δεκαπέντε μέρες ἤ καί περισσότερες κάθε καλοκαίρι στήν πανέμορφη “Χριστιανούπολή” μας, τή δική μας μοναδική τούτη πολιτεία… Τί νά σᾶς πρωτοπῶ; Τί ν’ἀφήσω νά ξεχειλίσει πρῶτο ἀπό τήν καρδιά μου…
Δοξάζω, μόνο τό Θεό καί τόν εὐχαριστῶ, γιατί σέ μᾶς δέν ”ἄργησε νά ἔρθει τό Κατηχητικό”! Γιατί  ἔφερε γρήγορα ἀνθρώπους κοντά μας, ἀπό τά πρῶτα μας τρυφερά χρόνια καί μᾶς ἔβαλαν στό δρόμο τοῦ Θεοῦ! Ποιός ξέρει ποῦ θά βρισκόμασταν σήμερα, ἄν ἔλειπαν ὅλ’αὐτά πού ζήσαμε στό Κατηχητικό!
Μέ συγχωρεῖτε  πού γίνομαι τόσο προσωπικός σήμερα. Ἀλλά πρέπει νά καταθέσω τήν ὁμολογία μου κι ἐγώ, γιατί μόλις πρίν λίγες ἡμέρες ἀκούστηκε, ἄν καί πάντοτε ἀκουγόταν, ὅτι δέν προσφέρει τίποτε τό Κατηχητικό! Πόσο θά ‘θελα τό μικρό αὐτό παιδί, πού μέ… “μάλωσε” πού ἄργησα νά κάνω Κατηχητικό  στό χωριό  του, νά μπορέσει νά  πεῖ  καί  δημοσίως αὐτό  πού  εἶπε  σέ  μένα…   Ν’ ἀπαντήσει  σ’αὐτούς πού κραυγάζουν ὅτι πρέπει νά καταργηθοῦν τά Κατηχητικά, ἀφοῦ, τάχα, σέ τίποτε δέν ὠφελοῦν…
Καί ποιός μετά θά μιλήσει σ’αὐτά τά παιδιά γιά τό Χριστό; Ποῦ θά μάθουν τήν ὀρθόδοξη πίστη μας; Πῶς θά ὁδηγηθοῦν στό μονοπάτι τῆς ἀρετῆς; Μήπως, οἱ νονοί καί οἱ νονές τους θ’ ἀναλάβουν σωστά τό ἔργο καί τήν ἀποστολή τους;  Μήπως θά συνειδητοποιήσουν, ἔστω καί ἀργά, τίς εὐθῦνες πού ἔχουν ἀναλάβει κατά τή βάπτιση τῶν παιδιῶν μας καί θά πράξουν σωστά τό καθῆκον τους; Γιατί, βέβαια, αὐτή εἶναι ἡ δουλειά τους! Νά κατηχήσουν τά βαφτιστήρια τους! Νά τά ὁδηγήσουν στήν Ἐκκλησία! Νά τά παραδώσουν ἐκείνη τή μεγάλη ἡμέρα, στόν Χριστό, στόν Παράδεισο!

Ἤ μήπως στά Σχολεῖα θά μάθουν τά παιδιά μας γιά τό Χριστό; Ἄχ, Πατροκοσμᾶ, τί καλά πού τά ‘λεγες… “Θά βγοῦν πράγματα ἀπό τά Σχολεῖα, πού ὁ νοῦς σας δέν τά φαντάζεται”! Ἐσύ πού προέτρεπες “νά φτιάχνουν σχολεῖα, παρά νά ἔχουν βρῦσες καί ποταμούς, γιά νά μαθαίνουν τά παιδιά μας ἐκεῖ τί εἶναι Θεός καί Χριστός, τί εἶναι Ἁγία Τριάς, τί εἶναι Παράδεισος, τί Κόλασις, τί εἶναι ἁμαρτία καί ἀρετή”… Ποῦ νά ‘βλεπες σήμερα τί βγαίνουν ἀπό τά Σχολεῖα μας; Τά σχολεῖα πού δέν ποτίζουν πιά τήν ψυχή…
Ποῦ λοιπόν θά ξεδιψάσει ἡ ψυχή τῶν παιδιῶν μας, μακρυά ἀπό τήν Ἐκκλησία μας καί τά Κατηχητικά της; Εἶναι ἀλήθεια ὅτι κάνει πολλές προσπάθειες καί ἡ Μητρόπολη τοῦ Πειραιᾶ, καί ἄλλες κατά τόπους Μητροπόλεις καί ἡ Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν καί κυρίως ἡ Διεύθυνση Νεότητος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά νά ζωντανέψουν τά Κατηχητικά. Γιά νά ξεπεραστοῦν τά προβλήματα, γιά νά νικηθοῦν οἱ δικές μας ἀδυναμίες… Καί δέ θ’ ἀργήσουν νά φανοῦν τά καλά ἀποτελέσματα…
Μά πάνω ἀπ’ ὅλα σᾶς παρακαλῶ, ἀγαπητοί ἀκροατές, νά προσεύχεσθε νά μή βρεθοῦν ξανά παιδιά νά μᾶς μαλώσουν “γιατί ἄργησε νά ‘ρθεῖ καί στό χωριό τους καί στή γειτονιά τους τό Κατηχητικό”… Νά προσεύχεσθε ν’ἀναδειχθοῦν κι ἄλλοι ἐργάτες, πολλοί καί καλοί ἐργάτες στόν εὐλογημένο ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου μας… Γιατί, τό εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας: “Νά , εἶναι ἕτοιμες οἱ χῶρες. Ὁ θερισμός πολύς καί οἱ ἐργάτες λίγοι”…

ΠΗΓΗ:  http://papakallinikos.wordpress.com